Category: Uncategorized

Israel’s Future Woes

Israel’s Future Woes

Israel is the nation that God has chosen out of all nations to be his very own, precious to him like the apple of his eye, and its existence and history today is a testimony to the veracity and accuracy of the bible’s prophecies.

God cares for all his creation, all peoples.

However, some 4000 years ago God had noticed Abraham, an extremely righteous and faithful man who was so good, dedicated and obedient to his Maker that he was willing to even sacrifice his much-loved son, when God told him to do so!

God appreciated Abraham so much that He referred to him his friend and decided to make him the “father” of a nation, a nation in which God himself will one day descend from heaven and live among them on earth, in the person of his Messiah.

That nation had therefore to be a holy and righteous one in all its ways… an example for all other nations to follow!

So, out of Abrahams grandson, (Jacob, whom God named: “Israel”), God made the nation of Israel.

Unfortunately, the descendants of Abraham, did not live up to God’s expectations.

Instead of scrapping the whole idea, God chose rather to persist with them, correcting them like a father does with his sons, until they would become worthy of the “father” of their nation, (Abraham), and of Himself, their God.

The children of Israel however proved to be a very stiff-necked, disobedient people, and their “education” has been going on for 4000 years now, with no results…

They have been chastised by God more than any other nation on earth, but still, they haven’t learned yet to love and trust their God sincerely and wholeheartedly nor have they learned to live in a way that is pleasing to him!

Right from the start, God had foretold them that in order to make of them the kind of people he approved of, he would have to bring upon them many woes: hardships, sorrows, wars, even exiles from the land that he gave them.

That is exactly what has been happening to them for the last 3.000 and more years!

And yet, the Israelites today are still as depraved, greedy and Godless as the rest of the nations, if not more so…

The Jews chose to keep the letter of the Law of God rather than the “Spirit of the Law”, the message that God’s commandments were meant to convey to them: That of becoming truly holy, righteous, humble, loving, merciful… of loving one another as they love themselves!

They were so blind to God’s teachings that they did not even recognize their long-awaited Messiah, who walked among them 2000 years ago, Yeshua, Jesus of Nazareth!

They will recognize him, one day, and submit to him when he will come back to earth, in Jerusalem, in order to live among them and establish his earthly Kingdom.

That is what we all are waiting for!

But, until then, woes and much suffering have been decreed…

History has been unfolding itself in accordance with the prophesies of God that concern the nation of Israel and will keep on doing so:

Today, any person who wishes to ascertain that the Bible is truly God’s Word, needs only to read the Old Testament:

If the Bible’s prophesies are being fulfilled, then, the Bible proves to be the compilation of God’ revelations to mankind, worthy of our complete trust and submission.

If the prophesies in the Bible, regarding Israel, have not come to pass, then the whole Bible is proven to be a lie…

It is as simple as that!

And it is an un-deniable fact that, up to now, the Biblical prophesies for Israel have been fulfilled:

*Just as the bible’s prophets had predicted over 3.000 years ago, the Israelites have experienced painful slaughters and mass exiles, first to Babylon, and later, by the Romans, to the world’s nations. No other nation has experienced the exiles the Israelites went through… Only Israel.

*Just as the bible has predicted, the children of Israel have survived, miraculously, through the two millennia long exiles and persecutions that they experienced, without them having been assimilated by the nations or exterminated by them, (in spite of all efforts made to that purpose!).

*And, just as the bible has predicted, the Israelites have now returned to their original land, Israel, in spite of all the attempts of their enemies to prevent them from settling there!

The fact that the Jews, today, (the descendants of the tribe of Judah) are settled in Israel, shouts out loud and clear to all who have ears to hear, that so far, the Biblical prophesies have been, fulfilled, (miraculously and against all expectations) and that the “Scriptures” are what they claim to be: The written, historical compilation of God’s Words and dealings with mankind!

The near future will provide additional proof of this, when world events will fulfil even more un-predictable and un-likely prophesies on the nation of Israel:

Today, Israel has become a strong nation, economically, technologically, and militarily, and is crushing all the attempts of its enemies to annihilate them…

This powerful nation of Israel, however will soon be subject to another terrible defeat and slaughter, and its inhabitants will go through another exile, which will last until the coming of their Messiah who will personally bring them back to their own land, change their hearts and make out of them the kind of people they were meant to be…

Consider the following, yet unfulfilled prophecies that speak of these events about to happen: (The sentences written in italic characters indicate that these predictions cannot be confused with their past woes and exiles)

In the book of Joel chapter 3 it is written:

“In those days and times, says the Lord, after I would have brought back (once again) the people of Judah and Jerusalem to their own land,
I will gather the armies of the nations surrounding Israel into the valley of Jehoshaphat.

That is where I will punish them for having harmed my people, for having scattered them among the nations and having divided up my land among themselves,

And for casting lots to decide who will take the surviving young men and girls for themselves…

4 – 5. The cities of Tyre and Sidon (Lebanese cities) and Philistia (today’s Palestine) will carry my silver and gold to their pagan temples…

And they will sell the people of Judah and Jerusalem to the Greeks, so that they may be removed from their homeland…
But I will lift my people out of these places where they will be sold, and I will do to these cities what they have done to my people:
I will sell their sons to the people of Judah, and they, in turn, will sell them to the Sabeans (people of Arabia)… I the Lord have spoken!”

9-14. Let then all the nations come together to fight in the valley of judgement, and there I will deal with them, for great is their wickedness…

The Lord himself will roar from Jerusalem, from Zion, (where he will first set his feet). The sun, the moon and the stars will be darkened, and the heavens and earth will shake.

And the Lord will become, from then on, a safe haven for his people…

18-20. The mountains of Judah will be flowing in abondance with wine, milk and rivers of water…, whereas Egypt and Jordan will become a desert because of what they did to the Israelites!

Judea and Jerusalem will be inhabited through all generations, for I will pardon their bloodguilt.

And I, the Lord, will live in Zion, among them!

There are other prophesies in the bible regarding these same events:

In Isaiah chapter 2 and 3 it is written:

Again, God gives a glimpse of what will happen to Israel in our near future:

It starts by saying that the land will be full of riches, idols and arrogant people (as it is today)

But suddenly, the Lord will bring them low and Jerusalem will be no more!

The men will be killed, the women will have their heads shaven (an indication of having become slaves) and the few women and children that will be left in the land will be ruling the country for the lack of men… Under them, the people of Judah live in utter poverty.

Then, suddenly, the Messiah will come!

In Zechariah 9: 9 – 13 it is written:

6.“I, the Lord will bend Judah as I bend a bow and load Ephraim as an arrow on it. And like a warrior’s sword I will brandish the sons of Zion against the sons of Greece.

And Yahweh Himself will appear above them (Judah)

16.And I will save them on that day…”

The prophet Amos also refers to the days after the Messiah would have brought back, in person, his people from their third exile:

Amos 9:

“The Time will come, says the Lord, when the grain and grapes will grow faster than they can be harvested.

Then the terraced vineyards on the hills of Israel will drip with sweet wine!

(In that time)I will bring my exiled people of Israel back from distant lands, and they will rebuild their ruined cities and will live in them again.”
“And I will plant my nation, Israel, on their own land, the land I gave to them, and they will never be uprooted from it again…”

The prophet Ezekiel also wrote:

“I, their God, will give them a new heart and a new spirit within them. I will remove the heart of stone from their flesh and give them a heart of flesh, that they may walk in my instructions and keep my rules and obey them. And they will be my people, and I will be known as ‘their God’ ”

(Ezekiel 11: 19-20)

All these passages reveal to us what will happen in the future.

For: “Yahweh our God, does nothing without first revealing what He plans to do to his servants the prophets…” (Amos 3: 7)

As these future prophesies are fulfilled, let the people of Israel and of the whole world recognize their apostacy, humble themselves and submit to Jesus, the Messiah.

For, by submitting themselves to him, they will cut short the time of their sufferings…

===========================

Uncategorized

This World is so Unfair! WHY?

Post author By Economides
Post date June 25, 2021
2 Comments on This World is so Unfair! WHY?

I am not talking about the unfairness that comes from men, that of treating one another unfairly.

I am talking mostly of the unfairness that we inherit from birth or from God:

Some are born very beautiful or handsome, others less so, and others downright ugly…

Some are born healthy, strong, and intelligent and others are born with many defects, weak and intellectually disadvantaged…

Some are born in wealthy families, and most in poor families, struggling to exist…

To some, life seems to smile, and they achieve and enjoy much in this world, while for others it look as if they have been cursed by God himself: everything goes wrong in their lives…

It actually seems that God himself is unfair!

How else can we, those who believe in the God of the Bible, explain this real problem of being at a great disadvantage than others in every conceivable way.

Other religions make provisions for such unfairness, such as the Hindu religion who believe that we reincarnate, and our present body is the result of our previous earthly lives, whether good or bad!

But the Bible rejects the idea of re-incarnation, for it is written:

“Everyone must die once and after that face God’s judgement” (Hebrew 9: 27)

Thus, according to the only True God and his Word, we do not get born and die many times: we die once!

And yet, there is evidence in the Bible that although we only die once, we lived in some other form before we were actually born on earth!

And that would explain much of the “unfairness” that our God is accused of: It could well be that everyone got what he deserved when he became human, just as the disciples suggested to Jesus in the passage bellow:

“Once, the disciples pointed to Jesus someone that was born blind and asked him: whose fault is it that he is born blind? Is it because he sinned, or is it because his parents’sinned? (John 9: 1~2)

If today’s theologians were right, Jesus would have answered:

“Don’t ask such silly questions! How could this man have sinned himself since he did not even exist before being conceived…”

Instead Jesus answered:

“Neither he, nor his parents had sinned” (John 9:3)

He silently confirmed, in this short answer of his, that men exist in some other form in heaven, before they are born on earth, and that their behavior there causes God to make them as they are here on earth.

And there are other passages that imply man’s pre-existence:

The apostle Paul wrote:

“God had me set apart before I was even born…to reveal his Son to me and appointed me to evangelize the nations” (Galatians 1: 15-16)

Similarly God said to the prophet Jeremiah:

“Before I, your God formed you in the womb, I, knew you well, and before you were even born I consecrated you to become a prophet to the nations”. (Jeremiah 1: 5)

There should be no doubt therefore, that we existed before we were born, and that what he made of us in this life on earth is a consequence of how we behaved previously in heaven.

Let no one blame our God of being unfair.

God is Just, and that is the opposite of being unfair!

Uncategorized

Our Troubles in 2022

I will have to start putting you into the picture and start our story from 2008, just before the economic crisis that hit the world.

I had just moved my family from Polis Chrysochou, in the west part of the island of Cyprus, to more central Limassol. My wife and I were working as musicians, and we were confident that we would find more work in this city, playing in its hotels and restaurants.

We rented a house in the outskirts of Limassol, Parekklisia, and lived in it for a couple of months or so, and then… the world economic crisis of 2008 broke out!

Musicians all over the island lost their jobs all at once, and I realised that we would not be able to find work any time soon!

As we were not in a position to pay the rent any more, I notified our landlord, Andreas Stylianos, that we were leaving.

He asked us what we were planning to do, and I told him that we will camp anywhere we could, and try to survive with the little money I received from some premises I rent out in Greece.

Upon hearing this, he kindly took us to an olive grove that his wife owned and told us that we could live in it, build ourselves a self-fabricated house and settle there in peace.

He assured us that he would never ask us to leave his premises unless he had to sell the land.

Having been assured repeatedly that we could stay there as long as we wanted, we moved into the olive grove and, with his permission, I started building (by myself) a metallic mobile-house right at the edge of his field, next to a brook, so as to be completely out of his way.

I was then 60 years old!

Having some mechanical skills and knowledge (I had obtained a Mechanical Engineering diploma in South Africa decades earlier), I kept building our home by myself for six or more years.

In the meantime I repaid Andreas and his family many times back for the favour he did to us by letting us survive on his ground without charge:

Even though we had no previous agreement on this, I watered his olive grove daily all these years, (with increasingly more water at his request), and paid the whole electricity bill for pumping the water out of the ground, all these years without complaining. Needless to say that my electricity bill was nearly double than it would normally have been…

His wife, being a confectioner and without work, asked me to build for her a workshop to make and bake her goodies and sell them.

I obliged and I gave up building my house for a while in order to design and then build her a mobile workshop, (much like my house is, but only smaller), including all the stainless steel benches, sinks etc…which she has been using for the last 12 years now.

I did not ask for any payment for all my work, and received none for it.

And that was not all: I built for them a garage for their car next to their house, I built them a long fence along their home, and then another one for his best man’s house… and did them many other favours, such as letting his cousin live in the shack I have built right next to our home, all this without any payment and with a good heart.

I also supplied their workshop (and the shack I had built, where his cousin now lives) with municipality water which was kindly made available to me personally by the municipality.

To be fair, I have to mention that they did offer us once some money when I told them that we were completely broke that month…

During all that time, and up to now, we have been surviving by using the money that I was receiving from Greece for renting out some premisses I inherited from my father.

With that meagre income, I kept my family alive and bought all the steel, wood and tools necessary for our house’s construction.

My wife was also cleaning houses in the neighbourhood wherever she would find work, which helped us meet ends…

These were difficult times for us, but by the Grace of God we went through them all.

My son, our third child, was born as soon as we moved into the olive grove.

I stopped building my house at the age of 66, when I fell ill, contaminated by two bacterias that lived in the underground water that we were all drinking from until the municipality connected us to the grid…

These bacteria left my daughter and myself feeling chronically tired!

In 2019 my wife had enough of me and of my never ending struggles and left me…

We divorced and my two youngest children followed her.

I thank God that Danielle stayed with me! My eldest daughter is a wonderful child, and a true follower of Jesus Christ (as I taught her to be, by my example and by means of our daily bible studies).

Danielle also proved to be an amazing piano prodigy!

As soon as my wife left me, the owner of the land asked me to also move my house out of his land! (I have disturbing thoughts and suspicions as to why he asked us to leave just then).

I reminded him of our initial agreement, but he insisted that he had the right to change his mind!

Regardless: The problem is that I am now 73 years old, and the money we receive from Greece is dwindling fast, threatening to stop altogether. (The 3 rooms that I let out in Greece as offices are old and unless they are brought up to today’s standard they will be vacated).

Having been born in the ex Belgian Congo from a Cypriot father and Greek mother, and having lived in Africa the great majority of my life, I do not receive any pension or aid from anywhere.

I applied for aid from the Cypriot government, but even though I am entitled to have it they refused to give it to us. By their shrewd manipulations of their own laws, the Cypriot social services as well as many other governmental bodies bring much shame on their country.

Now that I am being forced to move my 13 ton home structure out of the olive-grove, I find myself barely capable of paying for the removal, let alone buying a piece of farming land (that has access to water, and hopefully electricity) to put it on!

No matter how much I want to oblige and get out of where I am not wanted, I still find myself incapable of moving out of their land.

After nearly 3 years of threatening to move us out forcefully, Andreas has now disconnected us from the electricity grid (no electricity means no internet) and has tried repeatedly to disconnect us from our water supply as well.

Our situation is getting now ugly and threatening…

Without electricity we find it very difficult to upload videos on the internet (which does bring us some income, and which also allows us to sow the seed of the gospel with our subscribers).

We need help, but have not made any friends in this country except for the pastor of the church we used to attend many years ago. He is now trying to help us find a farming land up in the mountains, where the government wants to repopulate.

Constantin Economides

My Father’s Autobiography

=============================

Uncategorized

Η Αυτοβιογραφία του Πατέρα μου

Post author By Economides
Post date June 17, 2021
No Comments on Η Αυτοβιογραφία του Πατέρα μου

Ριζικική αλλαγή στην ψυχή και στον τρόπο ζωής μου

Κωνσταντίνος Οικονομίδης

Γιατί γράφω την βιογραφία μου;

Είμαι ένα τίποτα! Δεν έχω κάνει τίποτα το σπουδαίο στη ζωή μου. *Λίγα είναι εκείνα που κατάφερα να πραγματοποιήσω και που μου δείνουν κάποιο λόγο να είμαι υπερήφανος.***

Στα μάτια του κόσμου είμαι μάλλον μία σκέτη αποτυχία εφ’όσον κατάντισα να είμαι φτωχός…

Το μόνο πράγμα, πιστεύω, που με διακρίνει από τους άλλους ανθρώπους είναι απλώς ότι, στα μάτια του Θεού έκανα πάντα ότι έπρεπε να κάνω για να τον ευαρεστήσω μέσα την ζωή μου: Ακολούθησα πιστά τον δρόμο που έκείνος μου υπέδειξε και εφάρμοσα με ζήλο τις εντολές του από την πρώτη μέρα που πίστεψα και υποτάχτηκα στον Ιησού Χριστό, το 1972, σε ηλικία 23ον χρονών μέχρι και την σημερινή ημέρα, και ας πέρασα από πολύ δύσκολους καιρούς και πολλές άστατες περιστάσεις.

Κατάφερα, κατά την γνώμη μου, να ζήσω μια άγια ζωή, απαρνιόντας αυστηρά τον εαυτό μου, επιδιώκοντας να τον υπηρετώ και να συμπεριφέρομαι με αγάπη για τον συνάνθρωπο μου. Επέτρεψα στο Πνεύμα και στον Λόγο του Θεού να ανανεώσει την σκέψη μου, να μαλακώσει την καρδιά μου και να ελέγξει τις ισχυρές τάσεις που είχα προς την αμαρτία, σηκώνοντας πάντα τον σταυρό που ο Θεός έβαζε μπροστά μου.

Το ποσό τα κατάφερα, δεν μπορώ να το πω με συγουριά. Εκείνος θα μου το υποδείξει την Μέρα της Κ*ρίσεως***!

Πιστεύω όμως ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και ότι μου είναι δυνατόν τώρα να προσφέρω την ιστορία της ζωής μου σαν ένα παράδειγμα για τα παιδιά μου, (έχω 10 παιδιά όλα όλα), και για όποιονδήποτε άλλον που διαβάζει την βιογραφία μου και που είναι αρκετά ταπεινός για να μάθει κάτι από αυτήν. Το παράδειγμά μου θα έπρεπε να παροτρύνει κάθε αναγνώστη να ζήσει με αποφασιστικότητα και με ζήλο μία ζωή ευάρεστη στον Θεό.

Από πού να αρχίσω!

Πώς μπορώ να σας δώσω να καταλάβετε το γιατί έγινα ο άνθρωπος που είμαι, συνεχώς ταλαντευόμενός από δυνατά αισθήματα που άλλοτε με σηκώνουν σε μεγάλα ύψη, και άλλοτε με ρίχνουν σε απελπιστικά βάθοι!

Θα χρειαστεί να αρχίσω με κάτι που συνέβηκε χρόνια πριν γεννηθώ:

Η μητέρα μου μεγάλωσε στην Σάμο όπου και αγάπησε βαθιά και ανεπιφύλακτα ένα νέο τον οποίον όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όταν η οικογένεια της μετανάστευσε στην Αφρική μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Δεν έπαυσε όμως ποτές να τον αγαπάει και δεν *τον ξέχασε***…

Αυτό το γεγονός πιστεύω ήταν η αιτία να βγω εγώ όσο ασταθής και διψασμένος για *αγάπη όσο είμαι.***

Ο Θεός, βλέπετε, απαιτεί μια γυναίκα να παραμείνει αισθηματικά και σωματικά ανεπηρέαστη, και ανέμπηρη μέχρι την ημέρα του γάμου της. Η ανυπάκουή σε αυτήν την εντολή του Θεού έχει πολύ καταστρεπτικές συνέπειες όχι μόνο για την ίδια την κοπέλα αλλά και για την μέλλουσα οικογένειά της, και στην περίπτωση μου, *σε μένα…***

Λίγο μετά που εγκαταστάθηκαν στο Κονγκό η οικογένεια της την πίεσε να παντρευτεί τον πατέρα μου, έναν Εληνοκυπραίο τον οποίον δεν αγαπούσε.

Αν και δεν έχω καμιά μνήμη γι’ αυτό, έχω την πεποίθηση ότι μέσα στην κοιλιά της όπου βρισκόμουν για εννιά μήνες ένιωθα όλη την δυστηχία και απελπισία μέσα στην οποία ζούσε…

Και αυτό με επηρέασε βαθιά: Από την ημέρα που γεννήθηκα της ζητούσα επίμονα την αγάπη της και τα χάδια που εκείνη δεν ήταν σε ψυχολογική κατάσταση να μου προσφέρει.

Σαν μωρό, έκλαιγα συνεχώς, και η μητέρα μου δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί.

Εγώ ξέρω το γιατί: Ήθελα να νιώσω την αγάπη της, να αισθανθώ τα χάδια της… Και αυτό το αίσθημα μου έχει μείνει μέχρι σήμερα. Είχα παντα μία τεράστια ανάγκη να με αγαπάνε και να έχω σωματική επαφή.

Ο πατέρας μου ήταν Κυπραίος γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αίγυπτο. Ο πατέρας του, δηλαδή ο παππούς μου, είχε αποφοιτήσει από την ιερατική σχολή της Ιερουσαλήμ αλλά δεν έγινε παπάς πρώτου φτάσει στην ηλικία των 60 χρόνων, όταν δηλαδή του προσφέρθηκε η καλοπληρωμένη ιερατική ευκαιρία να ποιμένει την ελληνική κοινότητα στην πόλη του *Jadotville, στο βελγικό Κονγκό.***

Ο πατέρας μου τον ακολούθησε εκεί, όπου και έπιασε δουλειά στα χαλυβουργία χαλκού της πόλης εκείνης, σαν λογιστής που ήταν. Εκεί με προξενιά γνώρισε και παντρεύτηκε την μητέρα μου.

Με τα λεφτά που οικονομούσε επί 10 χρόνια από την δουλειά του και και με ένα δάνειο που πήρε από τον παππού μου, ο μπαμπάς μου αγόρασε έναν φούρνο και μία ποτοποιία, , ένα εργοστάσιο αναψυκτικών, και άρχισε την σκληρή δουλειά με την βοήθεια της μητέρας μου.

Οι γονείς μου δούλεψαν σκληρά, πολύ σκληρά, για να ξεπεράσουν τον συναγωνισμό που υπήρχε στην πόλη μας, Δούλευαν 19 ώρες κάθε μέρα, και με τα λεφτά που έβγαζαν όλο και βελτίωναν την δουλειά τους ώστε να γίνει η πιο κερδοφόρα επιχείρηση του είδους της στην περιοχή!

Η δουλειά τους ήταν η ζωή τους, πράγμα που με επηρέασε, και αυτό, πολύ αρνιτικά.

Το 1960 η χώρα πήρε την ανεξαρτησία της από τους Βέλγους, και από τότε άρχισαν οι εξεργέσεις, οι πόλεμοι, και το χάος που καθηλώνει ακόμα οικονομικά την χώρα.

Όλοι οι έλληνες έμποροι, πέρασαν από επανειλημένους λεηλάτησμούς, εκβιασμούς, απειλές *και εθνικοποίησοις των καταστημάτων τους.***

Δύο χρόνια μετά την γενική εθνικοποίηση των καταστημάτων, η χώρα αναγκάστηκε να ζητήσει τους ευρωπαίους εμπόρους να γυρίσουν και να πάρουν πίσω τις δουλειές τους.

Οι καιροί εκείνοι ήταν πολύ άστατοι, δύσκολοι, επικίνδυνοι! Οι γονείς μου ήταν πάλι αναγκασμένοι να εργάζονται πολύ σκληρά για να διορθώσουν τις καταστρεμμένες τους δουλειές.

Συνεπώς, έπρεπε και πάλι να παραμελήσουν τα παιδιά τους, εμένα ειδικά που ήμουν πολύ ζωηρός και άτακτος. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την κατά τρία χρόνια μικρή μου αδερφή. Η Έλλη, ήταν ένα πολύ όμορφο, φρόνιμο αλλά και εγωκεντρικό κοριτσάκι, το καμάρι των γονέων μας, και έτσι η μεταχείριση που λάμβανε εκείνη από τους γονείς μας ήταν πολύ διαφορετική από την δικιά μου, εγώ που ήμουν το μαύρο αρνί της οικογένειας, όλο αταξίες…

Όταν ήμουν οκτώ χρονών είχα ξεφύγει εντελώς απ’ το έλεγχο τους και τριγύριζα συνεχώς στους δρόμους, παρέα με άλλα ελληνόπουλα τις ηλικίας μου που είχαν κακή επιρροή πάνω μου: Παίζαμε ερωτικά “παιχνίδια” με τα κοριτσάκια, καπνίζαμε, κλέβαμε τα εγκαταλειμμένα, λεηλάτησμένα μαγαζιά…κτλ.

Το ξύλο που έτρωγα από τον πατέρα μου.

Όταν ο πατέρας μου με έπιασε να καπνίζω με τους φίλους μου, μου έδωσε ένα τόσο γερό ξύλο μπροστά σε όλους τους πελάτες μας που δεν ξανά κάπνισα ποτέ.

Το ξύλο εκείνο μου βγήκε σε καλό.

Σε μία άλλη τέτοια περίπτωση έδειρα έναν Βέλγο έξω από το σχολείο χωρίς κανένα λόγο, έτσι, για να βγάλω το άχτι μου επειδή οι Βέλγοι μας μιλούσαν, εμας στους ελληνες υποτιμητικά

Το ίδιο εκείνο το απόγευμα το Βελγάκι και ο πατέρας του ήρθαν στο φούρνο και μίλησαν με τον πατέρα μου ο οποίος με φώναξε και μου έδωσε άλλο ένα πολύ γερό ξύλο μπροστά τους. Έμαθα το μάθημά μου και δεν ξανά χτύπησα ποτές κανέναν αδίκως.

Δύο φορές, όταν ήμουν μεγαλύτερος, άνδρες ήλθαν εναντίον μου με σκοπό να με χτυπήσουν. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις απέφυγα τις γροθιές τους, τους έπιασα από τα ρούχα και τους έριξα κάτω, και στάθηκα γονατιστός πάνω τους με τη γροθιά σηκωμένη έτοιμος να καταστρέψω τα απροστάτευτα μούτρα τους. Αλλά δεν τους χτύπησα. Σηκώθηκα και έφυγα. Άξιζαν να φάνε ξύλο αλλά δεν τους το έδωσα. Από εκεί κατάλαβα ότι, αν και ήμουν γερός και οξύθυμος, δεν είχα κακίες μέσα μου και δεν ήμουν βίαιος… Αισχύνομαι, μισώ την βία.

Είμαι σίγουρος ότι ο Θεός με πρόσεξε αυτές τις δύο φορές, τώρα που ξέρω ποσό ο ίδιος μισεί την βία!

Ο πατέρας μου με έδερνε πολύ και συχνά, αλλά του είμαι ευγνώμων για αυτές τις δύο φορές που μου έδωσε ένα καλό ξύλο και με σταμάτησε από το να πάρω τον κακό δρόμο. Για χάρη αυτών των δύο περιπτώσεων που με ωφέλησαν, τον συγχωρώ για όλο το άλλο ξύλο που έφαγα (πολλές φορές άδικα) από αυτόν.

Μία συμβουλή του πατέρα μου:

Όταν έγινα 13 χρονών ο πατέρας μου μου έδωσε μία καλή συμβουλή την οποία έβαλα σε εφαρμογή στη ζωή μου. Μου είπε:

“Κώστα, εσύ είσαι ένα παιδί των άκρων. Βουτάς με το κεφάλι σε ότι σε ενδιαφέρει και αγαπάς. Γι’ αυτό πρόσεξε να μην αρχίσεις ποτές καμία συνήθεια που θα σου βγει σε κακό όπως το να καπνίζεις, να παίζεις χαρτιά ή να πίνεις οινοπνευματούχα ποτά, διότι οι συνήθειες αυτές θα σε καταστρέψουν.”

Τον άκουσα και κρατήθηκα μακριά από οτιδήποτε μπορεί να με σκλαβώσει, (εκτός βέβαια από τις γυναίκες… η αγάπη μου για αυτές με «σκλάβωσε», λίγα χρόνια αργότερα).

Αλλά τότε ήμουν 13 χρονών και αν και ποθούσα πολύ τα κορίτσια ήμουν πολύ ντροπαλός και κομπλεξικός για να τις πλησιάσω.

Δέκαθλον

Και έτσι έδωσα το ενδιαφέρον μου και την αγάπη μου σε άλλες κατευθύνσεις:

Στο βελγικό σχολείο όπου φοιτούσα γνώρισα τον Ντάνιελ, του οποίου ο πατέρας τον ενθάρρυνε προς τον αθλητισμό. Άρχισα και εγώ να αθλούμαι μαζί του, και μου έγινε βίωμα. Κάθε απόγευμα μετά το σχολείο και κάθε Σαββατοκύριακο ήμασταν στο γήπεδο έως το βράδυ, ρίχνοντας το ακόντιο, την σφαίρα και το δίσκο, κάνοντας άλματα ύψους, επί κοντώ και μήκους, και τρέχοντας.

Λάτρευα τον αθλητισμό, και του έδωσα όλο τον χρόνο μου. Όταν όμως ο Ντανιέλ και εγώ μείναμε μετεξεταστέοι εκείνη την χρονιά στο σχολείο, οι γονείς του του απαγόρευσαν να συνεχίσει τον αθλητισμό, και έτσι αναγκάστηκα και εγώ να το εγκαταλείψω. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ γι’ αυτό.

Παραλίγο να γίνω μισθοφόρος

Τότε είναι που μπλέχτηκα πάλι με κακές παρέες. Μερικοί Βέλγοι τις ηλικίας μου και εγώ είχαμε συγκεντρώσει διάφορα στρατιωτικά όπλα, (πυροβόλα, τουφέκια, πιστόλια, σφαίρες) και «παίζαμε» με αυτά, μέχρις ότου ένας από αυτούς και εγώ υποβάλαμε να ενταχθούμε στον Κογκολέζικο στρατό σαν μισθοφόροι… Μας δέχτηκαν, αλλά οι γονείς μας μας πήραν χαμπάρι και όλα ματαιώθηκαν. Επίσης λίγο αργότερα η αστυνομία έμαθε ότι είχαμε στην κατοχή μας όπλα και μας έβαλαν φυλακή για μερικές μέρες. Μας δίκασαν, και καταδικάστηκα σε δύο χρόνια φυλακή με αναστολή. Ήμουν τότε 16 χρονών…

Μουσική

Στο τέλος εκείνης της σχολικής χρονιάς όλοι οι Βέλγοι συμμαθητές μου έφυγαν για την Ευρώπη διότι το κράτος του Ζαΐρ επρόκειτο να εθνικοποίηση όλα τα ορυχεία χαλκού όπου οι γονείς τους δούλευαν. Ένας φίλος μου, φεύγοντας, μου άφησε την κιθάρα του και έτσι άρχισε το καινούργιο μου πάθος: η μουσική.

Καθώς δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω εκείνο το καλοκαίρι έπεσα με τα μούτρα στην κιθάρα, και όταν τρεις μήνες αργότερα οι συμμαθητές μου γύρισαν από το Βέλγιο (η εθνικοποίηση δεν πραγματοποιήθηκε) μπορούσα να γρατζουνισω την κιθάρα αρκετά καλά ώστε να αρχίσω ένα συγκρότημα με δύο αλλά ελληνόπουλα της ηλικίας μου.

Δεν έπαιζα πολύ καλά την κιθάρα, αλλά ανακάλυψα ότι είχα καλή φωνή και μπορούσα έτσι να τραβήξω την προσοχή των κοριτσιών. Επομένως η κιθάρα ήταν πάντοτε δίπλα μου τα επόμενα χρόνια της εφηβείας μου.

Εσωτερικός ψυχικός πόλεμος.

Η μουσική με κρατούσε κάπως απασχολημένο, αλλά η ορμές μου δεν με άφηναν ήσυχο. Ένας εσωτερικός πόλεμος με τυραννούσε τώρα και καιρό:

Από τη μία μεριά ανυπομονούσα να αρχίσω να έχω σεξουαλικές επαφές με τα κορίτσια (με τις Βελγίδες εννοώ, διότι οι μαύρες δεν με συγκινούσαν καθόλου, και ήταν υποτιμητικό για έναν Ευρωπαίο να τις πλησιάζει).

Από την άλλη μεριά μια φωνή μου ψιθύριζε ότι το καλύτερο θα ήταν να περιμένω μέχρι την ημέρα που θα έβρισκα την γυναίκα της ζωής μου. Από μικρός έλπιζα ότι θα συναντούσα σύντομα το κορίτσι αυτό που θα αγαπούσα ολόκαρδα, και εκείνη παρομοίως. Θα είχε κρατηθεί αγνή για εμένα, και εγώ για αυτήν..

Αυτό ΄ήταν το ιδανικό, βέβαια, αλλά εκείνη αργούσε να εμφανιστεί…

Ήξερα ότι αν άρχιζα να έχω σεξουαλικές επαφές πριν τον γάμο, τότε δεν θα πρέπει να παραπονεθώ εάν ανακάλυβα μία μέρα ότι και η γυναίκα που περίμενα είχε και εκείνη σεξουαλικές επαφές με άλλους πριν τον γάμο μας.

Και αυτό ήταν αδύνατο να το δεχτώ. Ήξερα ότι θα με πείραζε αφάνταστα…

Τέτοιες σκέψεις με βοήθησαν στο να αυτοσυγκρατούμαι.

Όταν όμως στα 18 μου χρόνια δεν είχε ακόμα εμφανιστεί η ιδεώδη μέλλουσα σύζυγός μου, τότες σταμάτησα και εγώ να προσδοκώ το ιδεώδη.

Έφυγα από το Κονγκό για την Ευρώπη και αργότερα για την Νότιο Αφρική, και στα μέρη αυτά υπέκυψα στα πάθη μου…

Οι γυναίκες έγιναν το πάθος μου, η ζωή μου, και εγώ τις ήμουν εξαρτημένος!

Έλπιζα πάντα να βρω εκείνη που περίμενα τόσα χρόνια, αλλά οι κοπέλες που γνώριζα δεν ήταν απ’ αυτές που θέλει κανείς να παντρευτεί.

Στην Νότιο Αφρική

Μία κοπέλα βρέθηκε, η Jeanette, στη Νότιο Αφρική που πλησιάζει κάπως το ιδανικό που γύρευα. Αρραβωνιαστήκαμε και ζήσαμε μαζί για ένα χρόνο στο Cape Town . Και μετά… με παράτησε.

Βρέθηκα πολύ πληγωμένος, πολύ δυστυχής και απογοητευμένος. Μου πήρε χρόνια για να την ξεπεράσω Είχα χάσει κάθε ελπίδα να βρω ένα καλό κορίτσι που θα με αγαπάει πραγματικά.

Η ζωή μου γινόταν ολοένα πιο μαύρη, χωρίς νόημα και σκοπό.

Στράφηκα προς τον Θεό

Μία μέρα που βρισκόμουν στο Durban, μία πόλη της Νότιο Αφρικής, βαθιά απογοητευμένος από την ζωή, αισθάνθηκα μία κακή παρουσία γύρω μου, και άσχημες σκέψεις μπήκαν στο μυαλό μου:

“ Παραδώσου στην ηδονή! Ούτε καν να σκέφτεσαι εάν πληγώσεις κάποιον ή όχι. Εκμεταλλεύσου, ξεγέλασε τα κοριτσάκια, τις γυναίκες, παντρεμένες ή όχι. Βίαζε! Αρκεί εσύ να κάνεις αυτό που σου αρέσει.”

“Και εάν υπάρχει Θεός, Θεία κρίση, κόλαση;” σκέφτηκα!

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έδωσα σκέψη σε τέτοιες έννοιες. Μέχρι τότε είχα αφήσει τον Θεό έξω από τις σκέψεις μου και έξω από την ζωή μου.

Πάλεψα για λίγο με αυτές τις σκέψεις που είχαν μπει στο μυαλό μου, σκέψεις μεταξύ του καλού και του κακού. Τελικά είπα στον εαυτό μου:

“ Δεν ξέρω εάν υπάρχει Θεός, θεία κρίση ή κόλαση, και ίσως να μη το μάθω ποτέ, αλλά ένα πράγμα ξέρω: Θέλω να είμαι καλός ! Προτιμώ να είμαι δυστυχισμένος αλλά καλός, πάρα ευτυχισμένος και κακός”.

Και ξανα είπα στον εαυτό μου με δυνατή φωνή και με αποφασιστικότητα:

“Προτιμώ να γίνω καλός άνθρωπος, και ας με κάνει η καλοσύνη μου δυστυχισμένο, παρά να γίνω κακός και ευτυχισμένος!”

Είμαι σίγουρος πως ο Θεός με πρόσεξε ξανά, εκείνη την στιγμή, και αποφάσισε να με ελκύσει στον εαυτό του και να με κάνει παιδί του. Με εξέλεξε…

Μερικές μέρες ή εβδομάδες αργότερα ένα ηλικιωμένο ανδρόγυνο μου πρόσφεραν να με πάνε με το αυτοκίνητο τους εκεί που πήγαινα.

“ Είσαι Έλληνας!” ρώτησε η κυρία *Broekman. “Γνωρίζουμε έναν νέο, έναν Έλληνα, που έρχεται στην εκκλησία μας. Θα ήθελες να τον γνωρίσεις;”***

“ Και βέβαια” της απάντησα. Πάντα χαιρόμουν να γνωρίσω άλλους Έλληνες.

Αυτός ο Έλληνας ήρθε μετά από δύο μήνες να με δει, πιεζόμενος από την κυρία *Broekman. Αλλά εκείνη φρόντισε να έρθει εν τω μεταξύ να με δει ένας άλλος Έλληνας, ο Αργύρης.***

Ο νέος αυτός μου είπε ότι σπούδαζε σε μία θεολογική σχολή για να γίνει “ποιμένας” μίας Προτεσταντικής Εκκλησίας! Και έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για τα “περί Θεού”.

Η Αγία γραφή με αποστόμωσε

Αν και δεν είχα καμία απολύτως γνώση για τον Θεό διαφωνούσα μαζί του για ότι μου έλεγε. Όταν του ρώτησα… την 10η μου απορία, έτοιμος πάλι να λογομαχήσω μαζί του, ο Αργύρης μου είπε:

“ Βλέπω ότι δεν δέχεσαι τα λόγια μου. Και καλά κάνεις. Άνθρωπος είμαι και εγώ και μπορεί να κάνω λάθος. Για αυτό δεν θα σου απαντήσω εγώ, αλλά θα σου δείξω το τι λέει ο Θεός περί αυτού, μέσα από το λόγο του, την Αγία Γραφή!”

Πήγε να πάρει την Βίβλο του από το αυτοκίνητο του, μου την άνοιξε σε μια συγκεκριμένη σελίδα και μου είπε να διαβάσω ένα εδάφιο.

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μία Αγία γραφή.

Διάβασα το εδάφιο, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα. Πώς να απαντήσω!

Του έκανα μία άλλη ερώτηση, και πάλι άνοιξε την Γραφή σε άλλη σελίδα και με έβαλε να την διαβάσω.

Και πάλι δεν κατάλαβα γρι. Αλλά ένα πράγμα κατάλαβα πολύ καλά:

Μπορώ να διαφωνώ με τους ανθρώπους, αλλά με τα Λόγια του Θεού δεν μπορώ, πρέπει να πάω πάσο.

Εάν ο Θεός υπάρχει, και εάν αυτό το βιβλίο περιέχει τα λόγια του, τότε πρέπει να αλλάξω γνώμη και να δεχτώ όσα μου λέει εκείνος.

Και τότε συνειδητοποίησα βαθιά μέσα μου ότι έπρεπε να κάνω το παν για να βεβαιωθώ εάν υπάρχει Θεός ή όχι, και εάν το βιβλίο αυτό είναι πράγματι ο Λόγος του.

Καθώς πέρασαν οι επόμενες εβδομάδες αρνήθηκα να αφήσω τις σκέψεις αυτές να βγουν από το μυαλό μου. Με βασάνιζαν αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να βρω την απάντηση. Μέχρι τότε είχα αρνηθεί να αφήσω τέτοιες σκέψεις να βασανίζουν το μυαλό μου. Αλλά τώρα…η ψυχή μου διψούσε για την Αλήθεια.

Πως μπορώ όμως να βεβαιωθώ ότι κάτι που δεν βλέπω υπάρχει.

Η λογική μου με πήρε τότες σε κάτι το χειροπιαστό, το σίγουρο: Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι ο Ιησούς υπήρξε, ότι έζησε στο Ισραήλ και δίδαξε τα όσα έγραψαν οι πρώτοι του μαθητές. Η ιστορία και η αρχαιολογία μας το επιβεβαιώνει.

Αυτός ο Ιησούς, που μέσα σε τρία μόνο χρόνια δημόσιας ζωής και διδασκαλίας επηρέασε όλη την ανθρωπότητα, ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που έζησε ποτές εδώ στην γη. Γι’ αυτό δεν είχα καμία αμφιβολία.

Και τότες, μία απλή σκέψη μπήκε στο μυαλό μου και με έπεισε:

Εγώ, ο Κώστας, απέχω πολύ από το να είμαι καλός, όπως ο Ιησούς ήταν. Αλλά, όσο ατελής κι αν είμαι, μισό το ψέμα, δεν λέω ψέματα.

Εάν ο Ιησούς, ο πιο τέλειος άνθρωπος που υπήρξε, είπε ότι κατέβηκε από τον ουρανό, από την παρουσία του Θεού, και μας μίλησε για την ζωή μετά θάνατο, για παράδεισο και κόλαση, τότε όλα αυτά πρέπει να είναι αληθινά!. Αλλιώς δεν θα ήταν καλύτερός από εμένα αλλά πολύ χειρότερός μου. Και αυτό αποκλειόταν!

Άρα έλεγε την «Αλήθεια»:

Με την απλή αυτή λογική πίστηκα ότι υπάρχει Θεός και μετά θάνατο ζωή!

Και τώρα τι πρέπει να κάνω; Δεν ήξερα από πού να αρχίσω.

Η ριζική μου αλλαγή

Τότε είναι που μου τηλεφώνησε ο Κώστας Κρητικός, ο Έλληνας που μου είχε αναφέρει η κυρία *Broekman, και με κάλεσε να πάω μαζί του σε μια Βαπτιστική Εκκλησία.***

Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα μέσα σε μία Προτεστάντικη Εκκλησία. Μετά το κήρυγμα ο ποιμένας με κάλεσε για να καφέ στο σπίτι του και εκεί μου εξήγησε:

“ Είσαι αμαρτωλός….” Χαμογέλασα.

“ Βαδίζεις προς την κόλαση…. “ Έπαψα να χαμογελώ.

“Ο Ιησούς Χριστός δέχτηκε να πάρει πάνω του τις αμαρτίες σου και να πεθάνει για αυτές πάνω στο σταυρό…” Άκουγα με προσοχή.

“Πρέπει όμως να γίνεις μαθητής του, και να τον υπακούς σε όλα…”

“Μα δεν είμαι έτοιμος” απάντησα.

“Δεν θα είσαι ποτές πιο έτοιμος από´ότι είσαι σήμερα. Πρέπει απλώς να πάρεις την απόφαση να τον ακολουθήσεις, να υποταχθείς σε αυτόν. Και αυτήν την απόφαση μπορείς να την πάρεις τώρα. “

“Λοιπόν, δέχεσαι να κάνεις τον Ιησού Χριστό Κύριο της ζωής σου;…” Δίσταξα!

“Ναι ή όχι;….

Πως θα μπορούσα ποτές να πω “όχι”. “Μάλιστα”, απάντησα δειλά.

Ο ποιμένας με έκανε τότε να γονατίσω και να επαναλάβω μετά από αυτόν μία προσευχή μετάνοιας, με την υπόσχεση ότι θα ακολουθώ τον Χριστό από τώρα και εμπρός!

Όταν πήγα σπίτι μου, γονάτισα ξανά και είπα την δική μου προσευχή που εννοούσα με όλη μου την καρδιά:

“ Κύριε Θεέ, ξέρω ότι υπάρχεις. Θέλω να σε ακολουθήσω, αλλά ξέρω ότι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεγράψω από την ζωή μου τις γυναίκες!

Για μένα αυτό είναι αδύνατο. Μήπως μπορώ να κάνω σαν τον Οδυσσέα και να δεθώ σε έναν κατάρτι για να μην πέφτω στα νερά της αμαρτίας; Σε ποιο κατάρτι να δεθώ ;

Μήπως μπορώ να σηκώσω τον εαυτό μου τραβώντας από τα μαλλιά μου; Όχι.

Αλλά, εφόσον είσαι αληθινός, θα μπορούσες μήπως εσύ να το κάνεις για μένα; Μπορείς να κάνεις ένα θαύμα για να ξεφύγω από αυτή την αμαρτία που με έχει κυριεύσει;

Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω είναι να μην ξανά πλησιάσω κοπέλα. Θα τις αποφεύγω όσο είναι δυνατόν. Άλλα πόσο καιρό θα αντέξω έτσι;

Σε παρακαλώ Κύριε, βοήθησε με και θα σε ακολουθήσω. Αμήν.”

Τρεις μέρες αργότερα, καθώς οδηγούσα την μοτοσικλέτα μου αντιλήφθηκα ότι μία μεγάλη αλλαγή είχε γίνει μέσα μου. Ένα θαύμα:

Ένιωθα σαν έναν μπεκρή ο οποίος δεν είχε πιει για τρεις ολόκληρες μέρες τώρα και όμως δεν έτρεμε όπως πριν…

Είχα απελευθερωθεί!

Μπορούσα να συνεχίσω να ζω έτσι, με την βοήθεια του Θεού. Έπρεπε απλώς… να κρατιέμαι μακριά από…τις γυναίκες.

Αυτό και έκανα.

Τώρα, 48 χρόνια αργότερα, πιστοποιώ ότι από εκείνη την ημέρα, την Κυριακή 18, Ιουνίου 1972, δεν ξανάπεσα ποτές σ’ αυτήν την αμαρτία! Δεν είχα ποτές σεξουαλικές επαφές άλλες εκτός από τις συζυγικές επαφές που είχα αργότερα με τις γυναίκες μου παρόλο που έζησα 14 ολόκληρα χρόνια μόνος, δυστυχής και ταλαίπωρος…

Κατάφερα να ζήσω μία σεξουαλικά άγια ζωή επειδή απέφευγα με κάθε τρόπο τις γυναίκες που με ελκύουν, (καθώς και εκείνες που με ποθούν). Για να βρω την δύναμη να κάνω αυτό έπρεπε πρώτα να μάθω να μισώ αυτήν την αμαρτία που καταστρέφει σε μια στιγμή ψυχές, καρδιές, οικογένειες και ζωές!

Έπρεπε να μάθω επίσης να φοβάμαι τον Θεό: Θα θεωρούσε ο Θεός ότι είμαι πραγματικά παιδί του εάν κάθε τόσο έπεφτα σε αυτήν την αμαρτία;

Ήξερα βέβαια ότι εάν έπεφτα μία φορά, θα έπεφτα ξανά και ξανά…

Η εσωτερική αλλαγή που έγινε μεταμόρφωσε την ζωή μου. Συνειδητοποίησα ότι ξανάρχιζα μια καινούρια ζωή εν Χριστώ και ήμουν αποφασισμένος να την ζήσω σωστά αυτή την φορά. Ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη στην ζωή μου, και ευχαριστούσα ανάπαυστα τον Θεό που με έλκυσε στον Υιόν του.

Ήμουν επίσης για πάντα υπόχρεος προς αυτήν την ασπρομάλλα κυρία, την κυρία *Broekman, η οποία έσπρωχνε τους πάντες με επιμονή ώστε να έρθουν να με συστήσουν στον Μεσσία και Σωτήρα Ιησού.***

Διψασμένος για τον Λόγο του Θεού

Αγόρασα μία Αγία Γραφή και άρχισα να την διαβάζω για ώρες κάθε μέρα. Ήμουν διψασμένος, πολύ διψασμένος για να μάθω τι ακριβώς πρέπει να πιστεύω.

Από τότε, διαβάζω τα Λόγια του Θεού που βρίσκονται μέσα στην Γραφή καθημερινά, μια ώρα τουλάχιστον την ημέρα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια άρχισα να τα καταλαβαίνω όλο και καλύτερα, και να τα αγαπώ.

Αγάπησα τον Ιησού Χριστό!

Το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα που κατάλαβα από την αρχή ήταν το πόσο καλός είναι ο Θεός, και πόσο ευγνώμων πρέπει να του είμαι.

Τα γραπτά της Αγίας Γραφής μου απέδειξαν ότι πράγματι ο Ιησούς είναι αυτό που ενστικτωδώς πίστευα για αυτόν: το καλύτερο, μα πολύ καλύτερο ον που υπάρχει. Τον…ερωτεύτηκα, πως καλύτερα να το πω;

Αγάπησα ολόκαρδα τον Θεό όταν κατάλαβα πόσο απίστευτα καλά φέρθηκε προς την ανθρωπότητα:

Εμείς οι άνθρωποι επαναστατήσαμε εναντίον του και καταστρέψαμε τα σχέδια που είχε για το σύμπαν, το οποίο είχε δημιουργήσει. Με την συμπεριφορά μας και τις πράξεις μας τον βρίζουμε κατάμουτρα συνεχώς καθώς αδιαφορούμε εντελώς για αυτόν και του εναντιωνόμαστε άφοβα.

Παρόλα αυτά εκείνος κάνει το αδύνατο δυνατό για να μας επαναφέρει κοντά του:

Για να μπορέσει να ξαναφέρει κοντά του όσους μετανοούν για την συμπεριφορά τους προς αυτόν, ο Ουράνιος μας Πατέρας αναγκάστηκε να φορτώσει πάνω στον αγαπημένο του Υιό την τιμωρία που επιβαλλόταν για τις αμαρτίες μας.

Και ο Ιησούς δέχτηκε να υποστεί την τιμωρία αυτή που μας ανήκει:

Ο Ιησούς, αν και είναι ένα με τον Θεό, έγινε άνθρωπος, υπέφερε, πέθανε και κατέβηκε στον Άδη για μας, μέχρις ότου τον έβγαλε ο Θεός Πατέρας του από τις “ωδίνες του θανάτου.”

Υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη και αυτοθυσία από αυτήν;

Η μεγάλη του αγάπη και καλοσύνη για εμάς απαιτεί να λάβει ως ανταπόκριση την δική μας αγάπη, την αιώνια ευγνωμοσύνη και υπακοή μας.

Εγώ, του τις έδωσα!

Πίσω στο Κογκό

Τώρα έπρεπε να συμμεριστώ με όλους, με τους γονείς μου, με τους φίλους μου, τους συνανθρώπους μου, τα θαυμαστά που έμαθα για τον Θεό.

Γύρισα πίσω στο Κονγκό (τότε λεγόταν Ζαΐρ).

Μεγάλη ήταν η απογοήτευσή μου όταν είδα ότι κανένας δεν έδειξε προσοχή στα λόγια μου…

Αντί να χαρούν και να ακολουθήσουν το παράδειγμα μου, οι γονείς μου έδειχναν αγανακτισμένοι που είχα πιστέψει στον Ιησού Χριστό. Στα μάτια τους είχα γίνει ένας προτεστάντης, τίποτα άλλο. Είχα προδώσει την θρησκεία μας, την Ορθοδοξία,…(για την οποία ο πατέρας μου είχε πολεμήσει στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,¨οπως μου υπενθύμιζε συνεχώς…)

Δεν μπόρεσα να πείσω τους γονείς μου, τους φίλους μου ή τους συμπατριώτες μου στο Ζαιρ να ακολουθήσουν τον Χριστό. Έστρεψα λοιπόν προς τον αφρικανικό πληθυσμό της πόλης μας. Εκεί βρήκα μεγαλύτερη ανταπόκριση.

Μία μέρα πήγα να μιλήσω στις φυλακές. Είχαν συγκεντρωθεί στην κεντρική αυλή 300 και άνω φυλακισμένοι, και τους διηγήθηκα μία μοντέρνα παραβολή η οποία ήξερα ότι θα άγγιζε τις καρδιές τους:

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, δύο αδέρφια, Κινέζοι στην καταγωγή μετανάστευσαν στην Αμερική.

Απαρχής ο νεότερος αδελφός έμπλεξε με κακές παρέες. Μία βραδιά πάνω σε ένα καυγά ο Κινέζος έβγαλε μαχαίρι και σκότωσε τον αντίπαλό του. Το έβαλε στα πόδια αλλά η αστυνομία τον εντόπισε καθώς έμπαινε στο σπίτι του αδελφού του.

Ο μεγάλος του αδελφός τον είδε να μπαίνει με ματωμένα τα ρούχα και ένα μαχαίρι στο χέρι!

«Σώσε με», του λέει ο τώρα δολοφόνος. « Η αστυνομία έρχεται…»

Μετά από λίγη σκέψη ο μεγάλος αδελφός έβγαλε τα ρούχα του και είπε: « Αντάλλαξε γρήγορα ρούχα μαζί μου!»

Όταν τελικά οι αστυνομικοί έσπασαν την πόρτα είδαν τον μεγάλο αδελφό με τα ματωμένα ρούχα και με το μαχαίρι στο χέρι, και τον συνέλαβαν χωρίς δισταγμό.

Στην διάρκεια της δίκης που ακολούθησε, ο αθώος αδελφός δεν άνοιξε καν το στόμα του για να υπερασπιστεί, και συνεπώς, καταδικάστηκε για τον φόνο του αδελφού του σε θάνατο δια ηλεκτροπληξίας.

Λίγο πριν εκτελεστεί ,ο φυλακισμένος έγραψε το ακόλουθο γράμμα:

« Πολύ αγαπημένε μου αδελφέ,

Σύντομα θα πεθάνω για τον φόνο που εσύ έπραξες μέσα στα ρούχα που τώρα φοράω.

Μόνο με τον δικό μου θάνατο μπορούσα να αποτρέψω τον δικό σου θάνατο. Δεν γινόταν αλλιώς για να σωθείς. Έτσι, με τον θάνατό μου, η δικαιοσύνη θα ικανοποιηθεί, και εσύ θα είσαι ελεύθερος να ζήσεις.

Η θυσία όμως αυτή που κάνω δεν θα έχει νόημα εάν εσύ δεν αλλάξεις.

Τώρα που φοράς τα δικά μου ρούχα, σου επιβάλλεται να ζήσεις φορώντας τα, όπως εγώ ζούσα μέσα σε αυτά…»

Όλοι με άκουγαν προσεκτικά! Και τους είπα:

«Εγώ και εσείς είμαστε ο μικρός αδερφός· ο Ιησούς Χριστός είναι ο μεγάλος αδελφός που φορτώθηκε τις αμαρτίες του καθενός μας πάνω του. Κάποιος έπρεπε να πληρώσει για τις αμαρτίες αυτές, είτε εμείς είτε εκείνος, για να ικανοποιηθεί η Δικαιοσύνη του Θεού.

Μόνο έτσι μπορεί ο Θεός να μας συγχωρεί αλλά και, ταυτόχρονα, να είναι Δίκαιος. Ο Χριστός έκανε ό,τι έπρεπε να γίνει για να συγχωρεθούμε, και τώρα μας προτρέπει:

« Εάν θέλεις να επωφεληθείς από την θυσία μου πρέπει να ανταλλάξεις τα ρούχα σου, (τα λεκιασμένα με την αμαρτία ρούχα της ψυχής σου) με τα δικά μου, με τον όρο βέβαια ότι θα ζήσεις από τώρα και στο εξής όπως εγώ θα ζούσα μέσα σε αυτά: Μια Άγια ζωή, γεμάτο αγάπη,καλοσύνη, και υπακοή στον Θεό.

Αλλιώς σε περιμένει η κόλαση.»

Όταν τελείωσα την παραβολή αυτή ζήτησα από όσους ήθελαν να δεχτούν τον Ιησού Χριστό σαν Κύριο και Σωτήρα τους να γονατίσουν και να επαναλάβουν μετά από μένα μια προσευχή μετάνοιας και αφιέρωσης εις αυτόν.

Όλοι τους γονάτισαν και προσευχήθηκαν, όλοι όσοι βρισκόντουσαν εκεί, ανεξαιρέτως!

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ένας χριστιανός φίλος μου, που ήταν εισαγγελέας στο δικαστήριο της πόλης μας, μου ζήτησε να πάω μαζί του για να συμπαρασταθούμε σε εννέα φυλακισμένους που θα τους εκτελούσαν εκείνο το βράδυ…

Οι άνδρες αυτοί δεν είχαν ιδέα τι τους περίμενε όταν τους ξύπνησαν στις τρεις το πρωί. Μας τους παρέδωσαν για να τους στηρίξουμε πνευματικά, αλλά έτρεμαν ανεξέλεγκτα και ασταμάτητα και δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν στα λόγια μας.

Στην Αυγή τους έβαλαν όλους στη σειρά μέσα στο δάσος και τους τουφέκισαν μπροστά στα μάτια μας. Ένας από αυτούς, παρόλο που είχε δεχτεί πολλές σφαίρες στην καρδιά, συνέχιζε να αναπνέει βαθιά μέχρις ότου που έλαβε και την πέμπτη σφαίρα στο κεφάλι… Κοντέψαμε όλοι μας, καθώς και οι στρατιώτες , να πανικοβληθούμε!

Έμεινα ένα χρόνο να δουλεύω για τους γονείς μου στο Κονγκό, αλλά δεν τα πήγαινα καλά μαζί τους, και σκεφτόμουν να πάω να γίνω ιεραπόστολος…

Οι γονείς μου απειλούσαν, εάν έφευγα, να κόψουν όλες τις σχέσεις μαζί μου, και να με αφήσουν χωρίς κληρονομιά,

Εάν πάλι έμενα στο Ζαΐρ και έπαιρνα στα χέρια μου την δουλειά τους, μου έλεγαν, θα ήμουν πλούσιος εντός πέντε χρόνια (η δουλειά μας τότε είχε γίνει ένα σωστό χρυσωρυχείο).

“ Δεν σου λέμε να παραιτήσεις την θρησκεία σου”, μου έλεγε ο πατέρας μου, “απλώς να την βάλεις σε δεύτερη θέση προτεραιότητας! Πρώτο πρέπει να μπει το συμφέρον σου, το οικονομικό σου συμφέρον!

Από την άλλη μεριά όμως ο Χριστός μας είχε πει:

“ Δεν μπορεί κανείς να βαδίζει προς δύο κατευθύνσεις στην ζωή. Είτε τον ένα προορισμό θα μισήσει και τον άλλο θα αγαπήσει, είτε θα ακολουθήσει τον ένα δρόμο και θα περιφρόνηση τον άλλον. Είτε λοιπόν θα επιδιώκετε να ευαρεστήσετε και να υπηρετήσετε τον Θεό, και είτε θα επιδιώκετε να αποκτήσετε λεφτά και τα εγκόσμια. Δεν μπορείτε να τα εκζητείτε και τα δύο,” (Ματθαίος 6:24, παράφραση)

Εγώ είχα αγαπήσει τον Θεό και για χάρη του περιφρονούσα την ηδονή, πόσο μάλλον τα λεφτά…

Ήθελα να φανώ χρήσιμος στον Θεό, να κάνω καλό στο συνάνθρωπό μου, και δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι το καλύτερο που μπορούσα να κάνω ποτές για τον συνάνθρωπό μου ήταν να κάνω ότι η κυρία Broekman έκανε για μένα! Δεν υπάρχει τίποτα το πιο σημαντικό από το να βοηθήσεις έναν άνθρωπο να μετανοήσει και να αγαπήσει τον Χριστό. Τίποτα.

Μια φωνή…

Μια νύχτα, καθώς βρισκόμουν ακόμα στο Ζαΐρ, και καθώς κοιμόμουν, άκουσα πολύ καθαρά μια φωνή να μου λέγει:

“Αύριο πρωί πρέπει να στείλεις λεφτά στον Κώστα Κρητικό”.

(Ο Κώστας είναι εκείνος ο νέος που με πρωτοπείρε στην εκκλησία)

Μόλις ξύπνησα το πρωί, του έγραψα ένα γράμμα και του έστειλα όσα λεφτά υπέθετα ότι είχα στην Νότιο Αφρική.

Μήνες αργότερα έλαβα γράμμα του που βασικά μου έλεγε το εξής:

“Την ημέρα πριν λάβουμε το γράμμα σου μείναμε από λεφτά. Το πρωί δώσαμε φαγητό στα παιδιά μας, γονατίσαμε και προσευχήκαμε:

“Πατέρα μας Ουράνιε, ακόμα σπουδάζουμε στο Πανεπιστήμιο και έχουμε μείνει από λεφτά. Μέσα στον Λόγο σου μας υπόσχεσαι να εισέλθεις στις ανάγκες μας εάν εμείς σε ακολουθάμε, και αυτό κάνουμε. Βοήθησε μας ώστε να μην αναγκαστούμε να ζητήσουμε την οικονομική βοήθεια των γονέων μας που μας κατακρίνουν επειδή ελπίζουμε σε σένα. Θα ντροπιαστούμε…”

Ε λοιπόν εκείνο το πρωί έλαβαν την τραπεζική εντολή που τους είχα στείλει.

Οι γονείς μου με βοηθούσαν πάντα

Έφυγα τελικά από την Αφρική και πήγα να εκπαιδευτώ και να γίνω ιεραπόστολος.

Αν και οι γονείς μου από τότες μου φερόντουσαν ψυχρά, παρόλα ταύτα φαίνεται ότι νοιαζόντουσαν κάπως για μένα.

Ένα χρόνο μετά την αποχώρηση μου, μου έστειλαν λεφτά για χαρτζιλίκι, λεφτά που εγώ χρησιμοποίησα για να πληρώσω την δεύτερη χρονιά φοίτησης στο βιβλικό κολλέγιο στο οποίο είχα ενταχθεί.

Αναρωτιόμουν πως ο Θεός θα με βοηθούσε να βρω αυτά τα λεφτά, και νά που οι γονείς μου μου τα έστειλαν…

Καθώς περνούσαν τα χρόνια πρόσεξα ότι, αρκετές φορές, όταν βρισκόμουν σε οικονομική δυσκολία και προσευχόμουν στον Θεό για να εισέλθει στις ανάγκες μου, οι γονείς μου το έκαναν στην θέση του… Άλλες φορές όμως επενέβαινε ο ίδιος, καθώς θα διαβάσετε πιο πέρα…

Στην Αγγλία:

Πέρασα δύο χρόνια στην βιβλική σχολή, στην Αγγλία, μελετώντας την Γραφή… μόνος μου, μέσα στο δωμάτιο μου, μια και δεν καταλάβαινα τι έλεγαν οι δάσκαλοι στις αίθουσες διδασκαλίας. Νόμιζα ότι έφταιγε η Αγγλική τους προφορά, αλλά χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι είχα ένα σοβαρό πρόβλημα βαρηκοΐας (Όταν “έπαιζα” πιο νέος με τα όπλα, ένα τουφέκι έκραξε όταν η άκρη της κάννης βρισκόταν μόλις δέκα πόντους από το αυτί μου… Από τότε δεν καταλαβαίνω εύκολα όταν μου μιλάνε σε θορυβώδεις μέρη!)

Το Πνεύμα του Θεού στην πράξη

Ένα βράδυ ήρθε στην σκέψη μου η «γιαγιά μου» η Χρυσή…

Δεν ήταν πραγματικά γιαγιά μου αλλά όταν οι γονείς μου, όταν ήμουν μικρός, με έστειλαν να φοιτήσω δύο χρόνια στην Ελλάδα, στο δημοτικό σχολείο, έμεινα με τον θείο μου τον Πάρι, τον αδελφό του πατέρα μου, και η γιαγιά Χρυσή με περιποιόταν. Με αγαπούσε η καημένη, και με φρόντιζε σαν να ήμουν γιος της. Εγώ πάλι, μικρό παιδί, δεν της έδειχνα και πολλή ευγνωμοσύνη… Όταν πέρασαν τα δύο χρόνια γύρισα πίσω στο Κονγκό, και η γιαγιά Χρυσή ξέφυγε εντελώς από το μυαλό μου.

Τώρα λοιπόν, δέκα πέντε χρόνια αργότερα, ξαφνικά, μου μπήκε στο μυαλό. Είχα τύψεις που δεν της είχα γράψει ποτές, και δεν της είχα δείξει καμιά ευγνωμοσύνη η αγάπη.

Κάθισα λοιπόν να τις γράψω ένα γράμμα και να την σκέφτομαι μέχρι αργά το βράδυ. Προσευχόμουν για αυτήν στον Θεό, για την ψυχή της, με δάκρυα πολλά.

Αργότερα έμαθα ότι, την βραδιά εκείνη που της έγραφα το γράμμα αυτό, η γιαγιά Χρυσή ξεψυχούσε…

«Απλή σύμπτωση»? Αποκλείεται! Ήταν μια ακόμη εκδήλωση του Πνεύματος του Θεού»;

Στην Ελλάδα:

Όταν βγήκα από την βιβλική σχολή πήγα κατευθείαν στην Ελλάδα, όπου προσπαθούσα να πείσω τους συν-πατριώτες μου ότι η Εκκλησία τους είχε παραπλανήσει και τους δίδασκε “αλήθειες” που ήταν αντίθετες με τα όσα λέει ο Λόγος του Θεού.

Ορθόδοξη Εκκλησία, η Καθολική Εκκλησία καθώς και ορισμένες άλλες αιρέσεις διαστρεβλώνουν την διδαχή του Χριστού σε βαθμό που οι πιστοί τους δεν ζουν όπως ο Θεός έχει ορίσει για να λάβουν την λύτρωση της ψυχής τους.

Ο μόνος τρόπος, τους έλεγα, για να ξεχωρίσουν την Αλήθεια του Ευαγγελίου από την πλάνη, ήταν να βγάλουν τα “δογματικά χρωματισμένα γυαλιά” που τους φόρεσε η εκκλησία τους και που τους κάνουν να ερμηνεύουν τον Λόγο του Θεού με προκατειλημμένο τρόπο, και να ριχτούν στο διάβασμα της Αγίας Γραφής, και μόνο της Αγίας Γραφής.

Τότε είναι που μία σκέψη μπήκε και κόλλησε μέσα στο μυαλό μου:

“Μήπως και εσύ έχαψες άθελα προτεσταντικές διδαχές που δεν συμβιβάζονται με την διδαχή της Αγίας Γραφής;”

Δεν νόμιζα πως ήταν δυνατών να είχα πάθει και εγώ “πλύση εγκεφάλου”!

Ναι αλλά μήπως και όλοι οι άλλοι, οι οπαδοί των άλλων δογματων, το συνειδητοποιούσαν; Όχι βέβαια. Εγώ όμως γνώριζα ίδη αρκετά καλά την Αγία Γραφή για να διακρίνω ότι πράγματι είναι όλοι τους θύμα μιας ύπουλης πλύσης εγκεφάλου!

Ίσως λοιπόν και εγώ να είχα χάψει μερικές προτεσταντικές διδαχές χωρίς να τις έχω μασήσει καλά καλά.

Έπρεπε συνεπώς να κάνω και εγώ τα όσα δίδασκα, για να είμαι συνεπής!

Εκζήτηση της Αλήθειας

Έβαλα τότες όλα τα δυνατά μου να ξεφύγω από κάθε δογματική προκατάληψη και τοποθέτηση ώστε να μπορώ να διακρίνω την Αλήθεια που διδάσκει η Αγία Γραφή.

Σταμάτησα πρώτα απ’ όλα να θεωρώ (ή να αποκαλώ) τον εαυτό μου “Ευαγγελικό”

Έπρεπε με κάθε ειλικρίνεια να θεωρώ ότι είμαι απλώς ένα “παιδί του Θεού” και τίποτα παραπάνω.

Έπειτα, άρχισα να αναθεωρήσω όσα είχα μάθει τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από τότε δηλαδή που αφοσιώθηκα στην μελέτη της Αγία Γραφής.

Οι Ευαγγελικοί με ξέγραψαν, και όλα τα άλλα δόγματα συνέχισαν να με βλέπουν με ύποπτο μάτι. Κανένας δεν με θεωρούσε πια σαν «αδελφό» του!

Μου κόστισε πολύ, αλλά, με τον τρόπο αυτό έγινα ειλικρινά απροκατάληπτος, ελεύθερος να διακρίνω την παραπλάνηση από την “Αλήθεια” όπου και εάν βρίσκεται, ακόμα και στους Ευαγγελικούς!

Και λανθασμένες διδαχές βρήκα αρκετές και στους Ευαγγελικούς όπως και σε κάθε άλλο δόγμα.

Η Αλήθεια, όσο αφορά τα πολλά και διάφορα θέματα που διδάσκει η Γραφή, δεν αποκτάται εύκολα:

Κάθε βιβλική διδαχή μπορεί να παρομοιαστεί με ένα «Jigsaw puzzle» όπου πρέπει κανείς να συνδέσει όλα τα κομμάτια για να αποκαλυφθεί η τελική εικόνα.

Για να φτάσει κανείς σ’ αυτήν την εικόνα, πρέπει να διαβάζει τον Λόγο του Θεού από την αρχή έως το τέλος ξανά και ξανά σημειώνοντας με κάθε πέρασμα κάθε περικοπή και εδάφιο που αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο θέμα, για να τις συνδέσει με όλες τις άλλες περικοπές, με τρόπο ώστε να μην αντιφάσκουν η μία με την άλλη, αλλά να συμπληρώνουν η μία την άλλη. Και τότε εμφανίζεται η αληθινή εικόνα…

Χρειάστηκαν χρόνια και χρόνια καθημερινής μελέτης της Αγίας Γραφής για να δω την “εικόνα”, σε διάφορες τομείς και ακόμα έχω πολλά να καταλάβω

Έτσι και αλλιώς, η καθημερινή μελέτη της Γραφής είναι μία εντολή του Θεού. Ο Χριστός είπε:

«Ο άνθρωπος πρέπει να τρέφει την ψυχήν του καθημερινά με κάθε “Λόγο που βγήκε από το στόμα του Θεού, όπως και καθημερινά τρώει ψωμί” .» (Ματθαίος 4:4)

Και τώρα, μετά από 48 χρόνια καθημερινής μελέτης της Αγίας Γραφής, (και όχι άλλων θρησκευτικών βιβλίων), αισθάνομαι ότι επίτρεψα ειλικρινά στο Πνεύμα του Θεού να μου διδάξει τις Αλήθειες που πρέπει να γνωρίζουμε όλοι. Έτσι έχω τώρα το θάρρος να σας τις διδάξω και σε εσάς, αγαπημένα μου παιδιά Ντανιέλλε, Γιαχέλ και Νωέ, και σε εσένα, φίλε αναγνώστη.

Ένα δαιμόνιο εκδηλώνεται.

Καθώς μια μέρα εξηγούσα το Ευαγγέλιο σε ένα νεαρό Αθηναίο, γείτονά μου, μου είπε:

«Ένα βράδυ διάβαζα μέχρι αργά για να δώσω εξετάσεις την επόμενη μέρα. Πήγα στο μπάνιο για να φρεσκαριστώ, και κοιτάζοντας στον καθρέφτη δεν είδα τον εαυτό μου αλλά ένα δαιμόνιο!

Έχασα τις αισθήσεις μου, και όταν επανήλθα, οι γονείς μου βρίσκονταν πάνω μου και μου έλεγαν ότι φώναζα και άφριζα από το στόμα… Δεν τους είπα τι είχα δεί.”

Όταν μου τα είπε αυτά, προσευχήθηκα στον Θεό για να μας φανερώσει εάν πράγματι υπήρχε δαιμόνιο μέσα του και να μας καθοδηγήσει τι να κάνουμε.

Το ίδιο βράδυ ήρθε και μου είπε, κάπως φοβισμένος, ότι καθώς νωρίτερα προσευχόμουν για αυτόν, ξαφνικά έχασε την όραση του, και όταν την απέκτησε ξανά είδε κατάπληκτος την κοιλιά του να μπαινοβγαίνει με μεγάλη ταχύτητα και δύναμη…

Ο Θεός είχε αναγκάσει το δαιμόνιο να φανερωθεί, και τώρα έπρεπε να εξορκιστει. Του διάβασα τότες την παρακάτω περικοπή της Γραφής:

«Όταν ένα δαιμονικό πνεύμα βγει από έναν άνθρωπο διέρχεται μέσα από ξερούς τόπους ψάχνοντας κάπου να αναπαυθεί, αλλά δεν βρίσκει ανάπαυση. Ξαναγυρίζει τότες εκεί από όπου είχε εξέλθει και αν βρεί την καρδιά του ανθρώπου εκείνου καθαρή και άδεια πηγαίνει και φέρνει άλλα επτά πνεύματα πονηρότερα από τον ίδιο για να συγκατοικήσουν μαζί του. Και γίνεται η κατάσταση του ανθρώπου εκείνου χειρότερη από ότι ήταν προηγουμένως!» (Ματθαίος 12:43~45)

Ο νέος αυτός, όμως, δεν ήταν πρόθυμος να δεχτεί τον Χριστό ως Κύριο της ζωής του, ώστε η καρδιά του να μην είναι άδεια αλλά να κατοικεί ο Θεός μέσα του και να είναι ασφαλής! Διάλεξε να παραμείνει στην κατάσταση που ήταν…

Η πρώτη μου οικογένεια

Στην βιβλική σχολή είχα γνωρίσει την Anne, μία Αγγλίδα που φοιτούσε και εκείνη εκεί. Την ερωτεύτηκα τρελά, και παντρευτήκαμε καθώς τελειώναμε τις σπουδές μας.

Η Άννα δεν ήταν παρθένα. Ούτε και με αγαπούσε πραγματικά. Ήμουν σίγουρος όμως ότι θα κέρδιζα την αγάπη της με την δική μου αγάπη που ξεχειλίζει για αυτήν. Αλλά αυτό δεν έγινε ποτές. Ή Άννα δεν έπαψε ποτές να αγαπάει τον πρώτο της εραστή…

Το αισθανόμουν αυτό βαθιά μέσα στην ψυχή μου και στην διάρκεια όλου του γάμου μας. Πάντα αισθανόμουν ένα βαθύ πόνο, κόμπο, μέσα στην καρδιά μου, αλλά δεν έλεγα λέξη. Ήξερα ότι την στιγμή που θα μιλούσα για αυτό θα ήταν το τέλος του γάμου μας.

Παρόλα αυτά ήμουν πολύ ευτυχισμένος που είχα την Άννα για γυναίκα μου, και την αγαπούσα με όλη μου την καρδιά.

Η Άννα και εγώ αποκτήσαμε συνολικά εφτά παιδιά. Ο ένας γεννήθηκε πρόωρα και πέθανε λίγες μέρες αργότερα, και έτσι μας απέμειναν έξι παιδιά εν ζωή, τα οποία αγαπούσα πολύ και τα μεγάλωνα έτσι ώστε να φοβούνται και να αγαπάνε τον Θεό.

Στην Αγγλία, γεννήθηκε η κόρη μας, η Λουΐζα.

Στην Ελλάδα, αποκτήσαμε τους δύο μας γιους τον Σαμουήλ, και τον Φίλιππο.

Στο Κονγκό γεννήθηκε η Καρολίνα.

Στην Νότιο Αφρική είδαν την ημέρα οι δύο μικρότερες μας κόρες, η Ντομία (το όνομα της μητέρας μου), και η Ναταλία.

Από εκεί παίρνετε μια ιδέα ως πως το πόσο περιπετειώδης ήταν η ζωή μας. Ήμασταν, παρόλα αυτά μία πολύ ευτυχισμένη και υποδειγματική οικογένεια.

Επέστρεψα στην Αφρική

Όσοι μεγαλώνουν στην Αφρική δεν προσαρμόζονται εύκολα στην Ευρώπη, και συχνά καταλήγουν πάλι πίσω στην Αφρική, όπου η ζωή για μας τους Ευρωπαίους είναι πιο απλή και εύκολη. Και αυτό ίσχυε και για μένα.

Πήρα λοιπόν τα τρία μου παιδιά και την γυναίκα μου και πήγαμε από την Ελλάδα στο Κονγκό. Ή Άννα και εγώ δουλέψαμε στο φούρνο των γονέων μου, αλλά καθώς πάλι δεν τα πήγαινα καλά μαζί τους, αναχωρήσαμε ένα χρόνο αργότερα για την Νότιο Αφρική.

Εκεί, σε μία τελευταία μου προσπάθεια για να φανώ χρήσιμος στο έργο του Θεού, δούλεψα στο *YMCA, Johannesburg. Αφοσιώθηκα εντελώς στη δουλειά μου, αλλά δεν ταίριαζα με το αφεντικό μου και έτσι αναχωρήσαμε για το πλέον νότιο μέρος της Αφρικής, την μικρή πόλη Hermanus, όπου και άνοιξα την δικιά μου επιχείρηση.***

Άνοιξα ένα γυμναστήριο

Οι γονείς μου μας έστειλαν αρκετά λεφτά για να αγοράσω τα υλικά που χρειαζόμουν για να φτιάξω μόνος μου τα μηχανήματα ενός γυμναστηρίου. Τα έφτιαχνα μέσα στον κήπο του σπιτιού που νοικιάζαμε (αν και δεν είχα καμία πείρα σε τέτοιο είδος εργασίας), και μου πήρε ένα ολόκληρο χρόνο για να τα τελειώσω. Βγήκαν όμως ωραία, πολύ ωραία, γερά και πρακτικά.

Άνοιξα λοιπόν το γυμναστήριο μου στο Hermanus και το ονόμασα “Fit, Healthy and Strong”. Μας βοήθησε να επιζήσουμε τα επόμενα 10 χρόνια.

Το μετακίνησα μερικές φορές ψάχνοντας να βρω ένα πιο επικερδές μέρος για να το τοποθετήσω, αλλά αναγκαζόμουν πάντα να το τοποθετώ έξω από το κέντρο της πόλης, εκεί όπου μπορούσα να πληρώνω τα ενοίκια, αλλά και εκεί που μπορούσα να έχω την οικογένεια μου συνεχώς δίπλα μου, διότι ήμουν πολύ δυστυχής και ανήσυχος χωρίς αυτήν γύρω μου.

Για πολλά χρόνια το γυμναστήριο μου ήταν τοποθετημένο μέσα σε μια φάρμα κοντά στο Cape Town, και το μετα-ονόμασα, «Gym in a *barn», δηλαδή «Γυμναστήριο μέσα σε φάτνη». Ήμασταν ευτυχισμένοι εκεί, αλλά όπως πάντα υποφέραμε οικονομικά.***

Ήταν βέβαια πάλι λάθος μου: Μιλούσα συνεχώς στους πελάτες μου για τον Χριστό, κάλυπτα τους τοίχους με εδάφια της Αγίας Γραφής, ζητούσα από τις κοπέλες να ντύνονται πιο σεμνά… και έτσι έχασα τελικά όλη μου την πελατεία!

Και όμως, το γυμναστήριο μας ήταν τόσο ωραίο! Μία φορά μπήκαν μέσα κάτι άντρες ,έριξαν μια καλή ματιά γύρω τους και μου είπαν:

«Είμαστε ιδιοκτήτες ενός περιοδικού του «Body *building***». Ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο και επισκεπτόμαστε όλα τα καλύτερα γυμναστήρια που υπάρχουν, και πρέπει να σου πούμε ότι οι μηχανές του γυμναστηρίου που έχεις είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει.»

Να σας πω, στεναχωρήθηκα, διότι μου είπαν: «από τις καλύτερες» και όχι «οι καλύτερες» που έχουν δει ποτέ…!

Οικονομικά, ήμασταν σε απόγνωση

Γυμναζόμουν καθημερινά και φρόντιζα τους πελάτες του γυμναστηρίου μου, αλλά συγχρόνως έφτιαχνα επί χρόνια ένα μεγάλο τροχόσπιτο (για να αποκτήσουμε τελικά ένα δικό μας σπίτι). Έφτιαχνα και μία καντίνα για να μας βοηθάει να βγάλουμε περισσότερα λεφτά.

Οι γονείς μου έμαθαν σε ποια απελπιστική κατάσταση βρισκόμασταν οικονομικά και για αρκετά χρόνια μας έστειλαν μία οικονομική βοήθεια που με βοήθησε να αποτελειώσω τουλάχιστον την καντίνα.

Κάθε Σάββατο την τραβούσα μέχρι την αγορά του Cape Town, όπου και πουλούσαμε τις pizzas *που φτιάχναμε, τα σουβλάκια μας, τις τηγανητές πατάτες, τα σάντουιτς τα χωνάκια παγωτού και αναψυκτικά.***

Επί ένα χρόνο δουλεύαμε καλά και βγάζαμε καλά λεφτά.

Αλλά δουλεύαμε μόνο δύο μέρες την εβδομάδα. Όπου αλλού και αν πηγαίναμενα παρκάρουμε ερχόταν η αστυνομία και μας έδιωχνε ανελέητα…

Το μοιραίο δυστύχημα

Αργά, ένα βροχερό βράδυ, καθώς τραβούσα την καντίνα μας προς την αγορά, το φορτηγό και η καντίνα γλίστρησαν στον αυτοκινητόδρομο, αναποδογύρισαν και καταστράφηκαν εντελώς.

Ήμουν εντελώς συντετριμμένος, κατεστραμμένος, σε πλήρη απόγνωση! Γιατί να το επιτρέψει αυτό ο Θεός;

Ήμουν όμως και ευγνώμων:

Ήταν η μόνη φορά που ταξιδεύαμε χωρίς τα παιδιά να κοιμούνται μέσα στην καντίνα! Αλλιώς θα είχαμε και θύματα…

Ήταν σαν να περίμενε ο Θεός για μια τέτοια ευκαιρία ώστε να επιτρέψει να γίνει αυτό το καταστροφικό για μας δυστύχημα χωρίς όμως θύματα!

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία! Όλα περνούν από το χέρι του Θεού. Εκείνος επιτρέπει ή δεν επιτρέπει.

Μέσα από όλα αυτά, συμπέρανα ότι ο Θεός μας έλεγε ότι ήταν καιρός πια να φύγουμε από τη Νότιο Αφρική. Δεν υπήρχε άλλωστε άλλη λύση:

Ήξερα πολύ καλά ότι μία πάμφτωχη οικογένεια Ευρωπαίων (όπως είχαμε καταντήσει εμείς), που ζούσε στη Νότιο Αφρική, και που δεν είχε τα μέσα για να ζει μακριά από τον πληθυσμό των μαύρων, ήταν καταδικασμένη να δει μια μέρα τα παιδιά τους να βιάζονται και να φονεύονται από αυτούς.

Για μένα, η φωνή του Θεού που έβγαινε μέσα από όλα αυτά τα συμβάντα μας έλεγε πεντακάθαρα ότι ήρθε ο καιρός να βγούμε από αυτή την χώρα.

Ο Θεός μας βοήθησε

Μερικές εβδομάδες αργότερα, καθώς γυάλιζα στους δρόμους του Capetown τα χρυσαφένια δαχτυλίδια των περαστικών (με ένα μηχανηματάκι που είχα φτιάξει), ένα ζευγάρι που γνώριζα χρόνια νωρίτερα από το Hermanus με είδε, με αναγνώρισε και μου ρώτησε πως κατέληξα έτσι!

Τους εξήγησα τι συνέβη, και τους είδα κατόπιν, κατάπληκτος, να μου γράφουν μία επιταγή. Τα λεφτά που μας έδωσαν κάλυπτε όλα τα έξοδα, αεροπορικά εισιτήρια και άλλα, για να γυρίσουμε και οι οκτώ μας στην Ελλάδα.

Και πάλι, ο Θεός έβαλε πάλι το χέρι του, παρακινώντας τον Mike και την Bounty να μας ευεργετήσουν τόσο γενναιόδωρα. Ο Θεός ας τους ευλογεί.

Φύγαμε άρον άρον για την Ευρώπη

Όταν φτάσαμε στην Αθήνα η γυναίκα μου με πληροφόρησε ότι εκείνη θα έφευγε με τα παιδιά για την Αγγλία!

Ο αδελφός της την είχε πληροφόρηση ότι εάν πήγαινε στην Αγγλία χωρισμένη θα την βοηθούσε το κράτος, εκείνη και τα παιδιά της.

Πράγματι, όταν έφτασε εκεί της πρόσφεραν ένα μεγάλο σπίτι σε μια καλή συνοικία του Λονδίνου μπροστά σε ένα μεγάλο πάρκο, και τους προμήθευαν μηνιαίος αρκετά λεφτά για να ζουν όλοι τους άνετα, πολύ καλύτερα από ότι θα μπορούσα εγώ ποτές να τους προσφέρω.

Ο χωρισμός μας δεν ήρθε και τόσο απρόοπτα:

Δύο χρόνια νωρίτερα, όταν βρισκόμασταν στα 18 χρόνια του γάμου μας, δεν μπόρεσα να αντέξω άλλο, και της ρώτησα αν με αγαπούσε τώρα περισσότερο από ότι αγαπούσε τον πρώην της… Η απάντησή της με πλήγωσε ακόμα περισσότερο.

Από τότε με κυρίευσε ο θυμός, η αγανάκτηση και η πίκρα. Άρχισα να διψάω πάλη για αγάπη, για έρωτα… στο σημείο που σκέφτηκα σοβαρά να γίνω πολύγαμος καθώς είχα την ευκαιρία να το κάνω (η Αγία Γραφή δεν το απαγορεύει πουθενά. Αντιθέτως, πολλά βιβλικά πρόσωπα ήταν πολύ γαμα…).

Τελικά δεν το έκανα από φόβο μήπως φύγει η Άννα, και καταστραφεί έτσι η οικογένειά μας. Η ειρήνη όμως είχε φύγει από το σπίτι μας, και δύο χρόνια αργότερα, καθώς γυρίζαμε στην Ευρώπη, έφυγαν…

Τα παιδιά που αγαπούσα τόσο την ακολούθησαν στην Αγγλία. Μένοντας μαζί μου, όπως τους το ζήτησα, θα είχαν σώσει την οικογένεια μας, αλλά αρνήθηκαν να το κάνουν, πράγμα που δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω.

Έκοψα κάθε επικοινωνία μαζί τους και έβαλα τα δυνατά μου να τους ξεχάσω όλους για να αντέξω τον πόνο και να μην χάσω το μυαλό μου.

Πίσω στην Ελλάδα…

Έζησα τα επόμενα εννιά χρόνια στην Αθήνα μέσα στην κατάθλιψη και την απόγνωση. Ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος που έχετε δει ποτέ.

Ήξερα ότι ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να βγω από την βαθιά απελπισία και δυστυχία που βίωνα ήταν να ξανά παντρευτώ και να ξανά δημιουργήσω οικογένεια.

Η διδαχή του Ευαγγελίου μου το επιτρέπει: Ο Χριστός απαγορεύει στον άνδρα να ξαναπαντρευτεί μόνο εάν έχει διώξει την προηγούμενη γυναίκα του. Εγώ, όχι μόνο δεν την έδιωξα αλλά και της ζήτησα να επιστρέψει…

Προσευχόμουν λοιπόν καθημερινά ζητώντας από τον θεό να με βοηθήσει να βρω μία γυναίκα, μια καλύτερη γυναίκα αυτή την φορά. Αλλά, για να βρει κανείς μια γυναίκα να παντρευτεί πρέπει να πλησιάζει τις γυναίκες, και αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο για μένα. Θα έπεφτα σίγουρα στην αμαρτία. Αυτό δεν έπρεπε επί ουδενί λόγο να συμβεί. Έτσι και αλλιώς, αυτή την φορά έπρεπε να βρω μια κοπέλα να είναι ακριβώς όπως την είχα ανάγκη, μία θεοφοβούμενη παρθένα γυναίκα. Οι προοπτικές ήταν απαισιόδοξες. Χρειάστηκε να περιμένω εννιά ολόκληρα χρόνια για να με βοηθήσει ο Θεός να την βρω!

Τα χρόνια μετά τον χωρισμό μας

Όταν η πρώτη μου οικογένεια με παράτησε και πήγε στην Αγγλία, εγώ έμεινα για λίγο καιρό με τους γονείς μου στην Αθήνα στο διαμέρισμα τους. Αλλά οι γονείς μου, παρακινούμενοι σίγουρα από την σκληρόκαρδη αδερφή μου, μου φερόντουσαν και εκείνοι σκληρόκαρδα και υποτιμητικά.

Προτίμησα τότες να περνάω τις μέρες και τις νύχτες μου μόνος στο γκαράζ της πολυκατοικίας μας, Κοιμόμουν δίπλα από το αυτοκίνητο τους και ανέβαινα πάνω στο διαμέρισμα τους μόνο για να φάω, μια φορά την ημέρα. Τι πειράζει εάν ζούσα σαν έναν βλαμένο! Η ψυχική μου κατάσταση ήταν ακόμη χαμηλότερη…

Με τον καιρό ανακάλυψα ένα *εγκαταλειμμένο, παράνομο δωμάτιο δίπλα από το γκαράζ μας, που είχε ντους και αποχωρητήριο, και μπήκα μέσα.***

Έζησα εκεί εννιά χρόνια συντετριμμένος από τον Θεό, σαν ερμίτης. Ήξερα ότι εκείνος είχε επιτρέψει τα όσα μου είχαν συμβεί.

Αλλά γιατί; Γιατί ήταν τόσο σκληρός μαζί μου;

Μήπως τον ατίμησα κατά κάποιο τρόπο από τότες που είχα πιστέψει; Όσο και να έψαχνα την συνείδησή μου δεν μπορούσα να σκεφτώ για καμία σοβαρή αμαρτία που να είχα κάνει από την ημέρα που έγινα παιδί του!

Ίσως απλώς να με δοκίμαζε, όπως δοκίμασε τον Ιώβ της Αγίας Γραφής.

Ή ίσως να με εξάγνιζε από ότι κακό υπήρχε μέσα μου, όπως καθαρίζουν το χρυσάφι, δηλαδή με την φωτιά, την φωτιά της θλίψης, της δυστυχίας και της απόγνωσης.

Ή ακόμα ίσως να με τιμωρούσε για τις αμαρτίες που είχα πράξει πριν πιστέψω…

Ίσως και να να με εκπαίδευε, όπως εκπαιδεύουν τους κομάντος, ώστε να αντέχουν κάθε κακουχία που θα έβρισκαν εν καιρώ πολέμου…

Ίσως με προετοίμαζε για κάποια μελλοντική εργασία…

Ότι και εάν ήταν, εγώ ήμουν αποφασισμένος να συνεργαστώ μαζί του, να παραμείνω κάτω, πεσμένος με τα μούτρα στο χώμα, δέχοντας τα χτυπήματα που μου έστελνε ο Θεός, μέχρις ότου με σηκώσει εκείνος!

Αυτό και έκανα.

Ασχολόμουν μόνο με την Αγία Γραφή, την μουσική και την γυμναστική (άρσης βαρών). Τίποτα άλλο.

Τα καλοκαίρια δούλευα.

Έπαιρνα την κιθάρα μου ή τα πλήκτρα μου και πήγαινα στα νησιά της Ελλάδας, στην Κύπρο, στην Ισπανία, όπου τραγουδούσα και έπαιζα σε ξενοδοχεία και σε εστιατόρια. Ζούσα και εκεί σαν ερημίτης (όπως και στο δωμάτιό μου), πάνω στα βράχια, σε έρημους τόπους δίπλα από τη θάλασσα, μακριά από τον κόσμο, τις τουρίστριες που μου έδιναν ζαλάδες…

Τον χειμώνα τον περνούσα κλεισμένος στο δωμάτιο μου. Οι μόνες μου έξοδοι ήταν όταν πήγαινα στο γυμναστήριο άρσης βαρών και στην εκκλησία, το Σάββατο, την ημέρα του Κυρίου.

Στην εκκλησία συναντούσα συχνά πιστούς που είχαν ανάγκη κάπου να μείνουν. Τους οδηγούσα τότες στο δωμάτιό μου όπου μπορούσαν να μείνουν, δωρεάν, όσο καιρό ήθελαν:

Ο Γιώργος, ένας νέος, Βούλγαρος, έμεινε κοντά μου πέντε ολόκληρα χρόνια. Συζητούσαμε και μελετούσαμε μαζί την Αγία Γραφή πολύ ευχάριστα!

Ο Taïwo, ένας Νιγηριανός που έστελνε όλα του τα λεφτά στην γυναίκα του και στα παιδιά του στην Βουλγαρία, έμεινε και εκείνος αρκετό καιρό μαζί μας.

Ο Maurice, ένας Κονγκολέζος, μουσικός που δεν έβρισκε που να παίξει στην Ελλάδα, έμεινε μαζί μας ένα χρόνο. Τελικά πήγε στην Γαλλία όπου και βρήκε δουλειά.

Ο κύριος Γιώργος, ο γέρος επαίτης που κοιμόταν στους δρόμους, τον φιλοξένησα και αυτόν στο δωμάτιο μου για ένα χειμώνα, αλλά καθώς έφερνε ότι έβρισκε στους σκουπιδοτενεκέδες στο δωμάτιό μας του ζήτησα να ξαναγυρίσει στους δρόμους το καλοκαίρι …

Ήταν και ένας ο Νορβηγός τουρίστας που συνάντησα σε ένα πάρκο. Του είχαν κλέψει όλα του τα λεφτά και δεν είχε πού να μείνει (μέχρι τον πάρει πίσω στην πατρίδα του το αεροπλάνο). Έμεινε κοντά μας μία εβδομάδα.

Υπήρχαν και άλλοι…Και όλοι ήταν μία ευλογία από το Θεό για μένα!

Στην Ασία:

Ένα χειμώνα, μετά από εννέα χρόνια να αναμένω μία σύζυγο από τον Θεό, κίνησα για την Ασία με την ελπίδα ότι θα έβρισκα εκεί μια καλή κοπέλα να παντρευτώ.

Στην Ινδία.

Έμεινα μερικές εβδομάδες στο Μουμπάι, ελπίζοντας να δώ κάποια επέμβαση από τον Κύριο αλλά δεν συνέβη τίποτα.

Ανέβηκα τότε σε ένα τρένο που με πήγε σε ένα ξεχασμένο χωριό στο κέντρο της Ινδίας μέσα στην ζούγκλα, όπου, μου είχαν πει, ζούσε ένας ιεραπόστολος που ίσως θα μπορούσε να μου υποδείξει την κοπέλα που γύρευα. Μόλις όμως έφτασα εκεί, κατάλαβα ότι ο Θεός δεν με είχε στείλει εκεί για να με βοηθήσει ο ιεραπόστολος, αλλά για να τον βοηθήσω εγώ…

Ο Χαριέμ, ένας μουσουλμάνος που είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό, ζούσε με την μητέρα του, την γυναίκα του και τις δύο του κορούλες στην φτώχεια και ήταν καταχρεωμένος. Το ποίμνιο του συντελούνταν από μερικούς γέρους και λίγα μικρά παιδιά.

Έμεινα κοντά τους δύο εβδομάδες, και ένιωθα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να τους βοηθήσω. Ναι, αλλά τα λεφτά μου ήταν λίγα, και εάν τον βοηθούσα ουσιαστικά δεν θα μπορούσα να συνεχίσω το ταξίδι μου…

Από την άλλη μεριά, ο Χαριέμ ήταν ένας αδελφός εν Χριστώ που χρειαζόταν την βοήθεια μου . Μπορώ να θα τον αφήσω έτσι, αβοήθητο; Σύγουρα ο Θεός δεν θα το ενέκρινε.

Του άφησα λοιπόν 700$, τα μισά λεφτά που είχα στην τράπεζα, και του είπα ότι θα του έστελνα αλλά 2.130$, όσα δηλαδή χρειαζόταν ακριβώς για να αγοράσει ένα καινούργιο ντιζελοκίνητο τρίκυκλο που θα τον έβγαζε οριστικά έξω από την μιζέρια του, καθώς θα έβγαζε καλά λεφτά μεταφέροντας ανθρώπους και φορτία, αλλά και θα του έδινε συγχρόνως πολλές ευκαιρίες να μιλήσει για τον Χριστό στους πελάτες του…Ήταν αυτή μία θαυμάσια λύση για όλα του τα προβλήματα, και ήθελα να του την προσφέρω.

Όσο για μένα, δεν βαριέσαι… ίσως να μην ήταν θέλημα του Θεού να ευτυχίσω βρίσκοντας μία γυναίκα. Ή ίσως ο Θεός βάλει το χέρι του, και κάτι γίνει με τα λίγα λεφτά που μου απέμειναν! Απίθανο μεν, αλλά με τον Θεό όλα είναι δυνατά!

Έστειλα στον Χαριέμ τα λεφτά που του υποσχέθηκα ένα χρόνο αργότερα, όταν έλαβα την κληρονομιά μου, αλλά στεναχωρήθηκα πολύ όταν έμαθα ότι χρησιμοποίησε τα λεφτά για να αγοράσει ένα “laptop”, ηλεκτρονικό υπολογιστή, και μία απλή μοτοσυκλέτα, για να κάνει τις βόλτες του, υποθέτω… *Και μετά μου έστελνε κάθε τόσο emails ζητώντας μου να υποστηρίξω το έργο που έκανε για τον Θεό…***

Στις Φιλιππίνες

Φεύγοντας από την Ινδία πήγα στην Ταϊλάνδη όπου και συνάντησα έναν Φιλιππινέζο φίλο που γνώριζα από την Αθήνα. Μου είπε ότι θα έβρισκα μία κοπέλα όπως την ζητούσα μόνο στις Φιλιππίνες. Άλλωστε γνώριζε μία, ακριβώς όπως την ήθελα. Ήταν δασκάλα σε μια Χριστιανική σχολή σε ένα χωριό, το Λουκμπάν.

Αγόρασα αμέσως ένα αεροπορικό εισιτήριο για την Μανίλα και φθάνοντας εκεί, πήγα στο Λουκμπάν, πέντε ώρες διαδρομής με το λεωφορείο.

Η κοπέλα που βρήκα εκεί δεν ήταν καθόλου του τύπου μου, σωματικά. Είμαι και απαιτητικός, βλέπετε… Ζήτησα συγνώμη, αλλά το κορίτσι είχε πληγωθεί. Παρόλα αυτά προσφέρθηκε να μου βρει κάπου όπου μπορούσα να μείνω, και με πήγε… στο σπίτι τον μελλοντικών πεθερικών μου!

Δύο εβδομάδες αργότερα η κόρη τους ήρθε ένα Σαββατοκύριακο να δει τους γονείς της. Έμενε τότες στην Μανίλα, όπου σπούδαζε να γίνει λογίστρια, και έτσι γνωριστήκαμε στο σπίτι της.

Η Joanne ήταν ένα όμορφο και ηθικό κορίτσι Ήταν ακριβώς ότι ήθελα η μέλλουσα γυναίκα μου να είναι.

Αλλά ήταν τόσο νεότερη μου… και τόσο όμορφη! Έμοιαζε περισσότερο με Κινέζα πάρα με Φιλιππινέζα. Και το χειρότερο ήταν ότι η Joanne ήταν τόσο ευτυχισμένη εκεί που ζούσε με την οικογένεια της και τις φίλες της. Ποια ελπίδα είχα για μια τέτοια κοπέλα να δεχτεί ποτές να με παντρευτεί!

Να παντρευτεί εμένα, έναν άγνωστο πενηντάρη, χωρίς λεφτά και σπίτι.

Εμένα, έναν άνθρωπο που η προηγούμενη οικογένειά του τον είχε ξεφορτωθεί, σίγουροι ότι η ζωή τους θα ήταν καλύτερη χωρίς αυτόν.

Εμένα που οι αρετές μου ήταν θαμμένες βαθιά κάτω από τα ελαττώματά μου: αυταρχικός, οξύθυμος…

Πως θα μπορούσα ποτές να εντυπωσιάσω οποιαδήποτε κοπέλα! Πόσο μάλλον αυτήν;

Το μόνο καλό που θα μπορούσα να της προσφέρω ήταν ότι μαζί μου θα βελτιωνόταν πολύ η χριστιανική της πίστη και ζωή…

Ήξερα ότι εάν αυτή είναι η κοπέλα που ο Θεός έχει τάξει για μένα, σίγουρα εκείνη θα διέκρινε ότι εγώ είμαι ο καταλληλότερος άνδρας για αυτήν, διότι εγώ θα την έφερνα πιο κοντά στον Θεό παρά οποιονδήποτε άλλον.

Και αυτό μετράει πάνω απ’ όλα, έτσι δεν είναι;

Σίγουρα… αυτό θα εκτιμούσε και εκείνη πάνω απ’ όλα, εάν πράγματι αυτή είναι η κοπέλα που ο Θεός έχει τάξει για μένα !

Και έτσι οπλισμένος με τέτοιες πεποιθήσεις βρήκα το θάρρος να την πλησιάσω.

H Joanne είχε έρθει ένα Σαββατοκύριακο στο χωριό της για να επισκεφθεί τους γονείς της. Εγώ ενοίκιαζα ένα δωμάτιο στο σπίτι των γονέων της, και έτσι γνωριστήκαμε.

Όταν, τρεις μέρες αργότερα εκείνη γύρισε στην πρωτεύουσα, την Μανίλα, όπου σπούδαζε σε ένα πανεπιστήμιο για να γίνει λογίστρια, ζήτησα καθοδήγηση από τον Θεό πατέρα μου. Νήστεψα, δεν έφαγα ούτε ήπια τίποτα επί τρεις μέρες (μήπως εισακουστούν καλύτερα οι προσευχές μου), και πήγα κι εγώ στην Μανίλα. Μου είχε πει πως τις μέρες εκείνες έδινε τις τελικές της εξετάσεις, και μετά, έλπιζα ότι θα μου αφιέρωνε λίγο από τον χρόνο της…

Η Joanne, το κορίτσι με το όμορφο, γλυκό χαμόγελο, με βοήθησε να βρω ένα δωμάτιο στην ίδια πολυκατοικία όπου ζούσε με άλλες τρεις φίλες τις, και με άφησε να την πλησιάσω.

Της εξήγησα ότι είχα ξεκινήσει από την Αθήνα πριν από δύο μήνες για να πάω να ψάξω να βρω, με την βοήθεια του Θεού, μία καλή, ηθική κοπέλα που αγαπούσε τον Θεό, ώστε να την κάνω γυναίκα μου.

Δεν μπόρεσα να βρω μία τέτοια κοπέλα στην Ευρώπη: ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ισπανία ούτε και στην Κύπρο, χώρες όπου ζούσα και εργαζόμουν σαν μουσικός τα τελευταία χρόνια.

Ούτε και μπόρεσα να βρω μία τέτοια κοπέλα στην Ινδία όπου είχα πάει ακριβώς γι’ αυτό τον σκοπό.

Από τότε που με εγκατέλειψε η πρώην οικογένειά μου, εννέα χρόνια νωρίτερα, προσευχόμουν αδιάκοπα στο Θεό για να μου στείλει μία καλή και θεοφοβουμενη γυναίκα, πράγμα που δεν έγινε. Έτσι, αποφάσισα να πάω να την ψάξω…

Της εξήγησα επίσεις ότι για μένα μία “καλή κοπέλα” είναι μία θεοφοβουμενη κοπέλα που δεν είχε ποτές καμία σεξουαλική εμπειρία.

“Είσαι τέτοιο κορίτσι;” της ρώτησα.

“Και βέβαια” μου απάντησε η Joanne με μία αθώα, παιδική έκφραση στο πρόσωπό της.

Ώστε το ένστικτό μου δεν με είχε προδώσει: Η κοπέλα αυτή ήταν όπως την ήθελα.

Στην συνέχεια, της είπα ότι ήθελα να γίνει γυναίκα μου και ότι έλπιζα ότι η διαφορά στην ηλικία μας δεν θα ήταν εμπόδιο!

“Όχι” μου είπε, “δεν θα είναι εμπόδιο”.

Και από τότε άρχισα να ζω ένα όνειρο!

Είχα βέβαια τον φόβο ότι ο απότομος, δύσκολος χαρακτήρας μου θα την απογοήτευε και θα την απομάκρυνε από μένα. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να της κρύψω τον πραγματικό μου χαρακτήρα. Θα ήταν εντελώς ανήθικο να την κοροϊδέψω ώστε να παντρευτεί κάποιον που δεν είμαι.

Που αλλού να στραφώ πάρα προς τον Θεό μου ώστε να την βοηθήσει να με δεχτεί όπως είμαι, να μείνει ανεπηρέαστη από τον δύσκολο, αγκαθερό μου χαρακτήρα;

Ο Θεός εισάκουσε την προσευχή μου, και όλα πήγαν καλά. Ο γάμος μας έγινε δύο μήνες αργότερα…

Με παντρεύτηκε για τους σωστούς λόγους:

Στο χωριό της, όλοι μας κοίταζαν με απορία: Η Joanne, ένα από τα πιο περιζήτητα κορίτσια του χωριού, όμορφη, ηθική και μορφωμένη είχε παντρευτεί έναν ξένο, τόσο βιαστικά, και τόσο μικρή. Ήταν ακόμα 21 χρονών!

Οι περισσότεροι νέοι του χωριού ονειρευόταν να την κάνουν γυναίκα τους, αλλά εκείνη πήγε και διάλεξε έναν ξένο 33 χρόνια πιο μεγάλος της. Και φανερά δεν ήταν επειδή είχε λεφτά! Μα τότε γιατί;

Της είχα κάνει και εγώ την ίδια ερώτηση δύο μήνες νωρίτερα και εκείνη μου απάντησε:

“Είχα σκέψεις να αφιερώσω την ζωή μου στο Θεό, να γίνω καλόγρια. Όταν όμως σε γνώρισα, (ένας άνδρας που χρειαζόταν απελπιστικά μία σύζυγο σαν εμένα και που μάλλον δεν θα την έβρισκε ποτές), σε λυπήθηκα και σκέφτηκα πως θα υπηρετούσα καλύτερα το Θεό ως γυναίκα σου.”

Μόλις η Joanne και εγώ τα “βρήκαμε” συναισθηματικά, τα λεφτά μου στέρεψαν… Τηλεφώνησα τότε στον πατέρα μου, στην Αθήνα, ο οποίος μου έστειλε αρκετά λεφτά για να καλύψω όλα τα έξοδα που θα είχαμε τους επόμενους δύο μήνες, για τον γάμο μας, τα αεροπορικά εισιτήρια, κτλ.

Είμαι ευγνώμων στον πατέρα μου που με βοήθησε την στιγμή αυτή που όλα κρεμόντουσαν από μία κλωστή. Αργότερα, η αδελφή μου αφαίρεσε το ποσό αυτό από την κληρονομιά μου…

Μόλις έλαβα την κληρονομιά μου….

Όταν η Joanne και εγώ παντρευτήκαμε πήγαμε στην Ελλάδα όπου εγκατέλειψα το δωμάτιο όπου έμενα τα τελευταία εννιά χρόνια, και πήγαμε να κατοικήσουμε με τον πατέρα μου, στο όμορφο διαμέρισμά του. Ο μπαμπάς καλωσόρισε την συντροφιά μας και την βοήθεια μας, μια και ζούσε τώρα μόνος, με μία οικιακή βοηθό που τον υπηρετούσε.

Η μητέρα μου είχε πεθάνει πριν από πέντε χρόνια. Είχε πέσει από το κρεβάτι, έσπασε τον γοφό της, και πέθανε καθώς την εγχείρισαν.

Μερικούς μήνες πριν το θάνατο της, η μητέρα μου μου είχε κάνει μία ερώτηση στα καλά καθούμενα:

“ Κωστάκη, τι θα κάνεις με τα λεφτά που θα λάβεις μετά τον θάνατο μας; Θα τα δώσεις στους φτωχούς, όπως λέει ο Χριστός;”

Κατάλαβα αμέσως ότι γύρευε ένα πρόσχημα για να δικαιολογήσει την ασυμμετρική βοήθεια που έδιναν στην αδερφή μου έναντι σε μένα.

Καθώς άνοιξα το στόμα μου για να απαντήσω, συνειδητοποίησα ότι ο Θεός άκουγε προσεκτικά τα όσα θα έλεγα και ότι τα λόγια μου πρέπει να συμβαδίζουν με τα δικά του. Και είπα:

“ Μαμά, έχω ανάγκη από λεφτά. Είναι τόσα πράγματα που χρειάζομαι. Εάν όμως, όταν λάβω την κληρονομιά μου, ο Θεός φέρει μπροστά μου μία περίπτωση όπου πρέπει να βοηθήσω κάποιον, τότε σίγουρα θα βοηθήσω. Δεν θα πάω ψάχνοντας για να μοιράσω τα λεφτά που θα λάβω, αλλά εάν μου τύχει μια τέτοια περίπτωση, τότες ναι, θα δώσω ότι θέλει ο Θεός να δώσω…”

Χρόνια αργότερα, οι λέξεις μου αυτές δοκιμάστηκαν.

“Δώστε σε όσους βρίσκονται στην ανάγκη”

Τώρα που ήμουν παντρεμένος και η Joanne ήταν έγκυος με το πρώτο μας παιδί, η αδελφή μου αποφάσισε να μοιράσει την κληρονομιά πριν ακόμα πεθάνει ο πατέρας μας.

Έλαβα κάτι γραφεία που τα νοικιάζαμε και που θα μας έδιναν αρκετά λεφτά για να ζούμε με οικονομία, και έλαβα και 50.000 € σε μετρητά.

Τότες λοιπόν ήρθαν τα πράγματα ακριβώς όπως το είχα πει στην μητέρα μου: Ο Taïwo, ο Νιγηριανός φίλος μου που έμενε κάποτε μαζί μου, μου έγραψε ένα γράμμα λέγοντας ότι βρίσκεται στην Βουλγαρία όπου του κατάσχεσαν το διαβατήριο του. Δεν μπορούσε να ταξιδέψει, και εκεί που ήταν δεν θα έβρισκε πουθενά δουλειά. Είχε μια Βουλγάρα γυναίκα και τέσσερα παιδιά, και χρειαζόταν απελπισμένα την βοήθεια μου.

Η Joanne και εγώ χρειαζόμασταν όλα τα λεφτά που μόλις είχαμε λάβει για να τακτοποιηθούμε κάπου με το μωρό μας που θα γεννιόταν. Ο μπαμπάς βρισκόταν στα τελευταία του, και θα έπρεπε σύντομα να βγούμε από το διαμέρισμα όπου μέναμε.

Αλλά, πως θα μπορούσα να μην βοηθήσω τον αδερφό μου εν Χριστώ που χρειάζεται την βοήθειά μου, τώρα που είχα λεφτά;

Και έτσι, επί ένα χρόνο, έστελνα λεφτά στην οικογένειά του μαύρου φίλου μου για να μπορούν να ζουν άνετα. Έλαβαν όλα όλα 8.000€. Όταν σταμάτησα να του στέλνω, ο Taïwo κατάφερε να πάει στην Γερμανία όπου και βρήκε δουλειά.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι τα πράγματα εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα είχα πει στην μητέρα μου, χρόνια νωρίτερα. Ο Θεός μας δοκιμάζει, δοκιμάζει την καρδιά μας για να εξακριβώσει μέχρι πιο βαθμό εκτελούμε τις προθέσεις μας και υπακούμε στα λόγια του:

« Πουλήστε ακόμα και τα υπάρχοντα σας για να βοηθήσετε όσους είναι στην ανάγκη. Έτσι θα βρεθείτε πλούσιοι στον Ουρανό… (Λουκάς 12:33)

Τα λεφτά από την κληρονομιά μου μας έφυγαν γρήγορα:

Εκτός από αυτά που ξοδέψαμε για να ξαναπάμε στις Φιλιππίνες, εκτός από κάτι άλλα που μας έφαγαν κάτι έξυπνοι και εκτός από αυτά που έστειλα στον Χαριέμ και στον Taïwo, έστειλα λεφτά και στην οικογένεια της γυναίκας μου. Στην Γραφή είναι γραμμένο:

“Εάν κάποιος δεν φροντίζει για τους συγγενείς του, αυτός έχει αρνηθεί την Χριστιανική του πίστη, και είναι χειρότερος και από έναν άπιστο.” (Α’ Τιμόθεον 5:8)

Μόλις λοιπόν έλαβα την κληρονομιά μου, βοήθησα τα πεθερικά μου να ανοίξουν ένα μαγαζί “internet” στο ισόγειο του σπιτιού τους, όπου το δούλευαν τα δυο αδέλφια και η αδελφή της Joanne.

Δυστυχώς ήταν όλοι τους πολύ νέοι και αν-έμπειροι, και η δουλειά δεν προόδευσε και πουλήθηκε δύο χρόνια αργότερα.

Αργότερα τους βοήθησα να ανακαινίσουν το ισόγειο του σπιτιού τους, να ξεπληρώσουν ότι χρωστούσαν, τους έδωσα την μοτοσυκλέτα μου, τα έπιπλά μας, τους έφερα στην Κύπρο όπου και έμειναν τέσσερα χρόνια, κτλ.

Είναι καθήκον μου και χαρά μου να βοηθήσω την οικογένειά μας, και έκανα ότι μπορούσα.

Η οικογενιακή μου ζωή με την Joanne

Ήμουν πολύ ευτυχής που είχα την Joanne, το ωραίο αυτό κοριτσάκι για σύντροφό μου. Ήμουν πολύ ευγνώμων προς τον Θεόν που μου την έδωσε και προς την ίδια που με ακολούθησε. Αλλά σύντομα αντιληφθήκαμε ότι οι προσωπικές μας ανάγκες, και επιθυμίες ήταν διαμετρικά αντίθετες, αντικρουόμενες. Παραδείγματος χάριν:

Ήθελα, ή μάλλον είχα ανάγκη, την συνεχή συντροφιά της γυναίκας μου για να είμαι ευτυχής. Αυτό όμως έκανε την Joanne να αισθάνεται κάπως καταπιεσμένη, κλοστροφοβική! Πέραν από αυτό, ήθελα, είχα απολύτως ανάγκη και επιθυμία να συνευρισκόμαστε (σεξουαλικά) ως ανδρόγυνο καθημερινά, χωρίς εξαίρεση. Για την Joanne αυτό ήταν παρα τραβηγμαίνω.

Και έτσι, από την αρχή του γάμου μας είχαμε προβλήματα που δεν είχαμε προβλέψει.

Χρειάστηκε λοιπόν πρώτα να εξηγήσω στην Joanne το πως έβλεπα ότι πρέπει να λειτουργεί μια οικογένεια. Της είπα:

Μία οικογένεια είναι όπως ένα καΐκι πάνω στη θάλασσα. Όταν ένας άντρας γνωρίσει την γυναίκα της ζωή του και την κάνει γυναίκα του, της ζητάει να ανεβεί στο σκάφος του και να γίνει η βοηθός του, ο πρώτος σύντροφος, ο μούτσος και ο μάγειρας το καϊκιού, αλλά σίγουρα όχι ο καπετάνιος του!

Δύο καπετάνιοι σε ένα καράβι αρκούν να το βυθίσουν!

Η γυναίκα πρέπει οπωσδήποτε να προσαρμοστεί και να υποταχθεί στον “καπετάνιο” σύζυγο της. Εάν της ζητήσει, παραδείγματος χάριν, να τραβήξει κουπί μαζί του, εκείνη πρέπει να το κάνει με τον τρόπο που εκείνος της υποδεικνύει, αλλιώς η βάρκα θα γυρίζει γύρω γύρω και δεν θα φτάσει πουθενά, μάλλον θα πέσει στα βράχια…

Τώρα, εάν η γυναίκα έχει το χάρισμα να πιλοτάρει καλύτερα το πλοίο από αυτόν, τότες ο άντρας μπορεί να την αφήσει στο τιμόνι, και εκείνος να πλένει τα πιάτα, αλλά εκείνος είναι που αποφασίζει, κανένας άλλος.

Ο ρόλος της γυναίκας στην οικογένεια είναι να βοηθάει και να υποτάσσεται στον άντρα της. Τελεία παύλα! Έτσι έταξε τα πράγματα ο Θεός, και εάν ένα ανδρόγυνο θέλει να ευημερήσει πρέπει να ακολουθεί το “βιβλίο χρήσης” του Θεού:

Ο Θεός είπε στον άνδρα: “…θα κάνω για τον άνδρα έναν κατάλληλο βοηθό! (Γένεσις 2:8)

Και είπε στην γυναίκα: “ Ο άντρας σου θα σε εξουσιάζει!” (Γένεσις 3:16)

Οι απόστολοι διευκρίνισαν: “ Οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσονται σε όλα στον άνδρα τους” (Εφεσίους 5:24)

Και για να είμαστε ακόμη πιο σαφές: «Ένα αντρόγυνο δεν πρέπει να στερεί σεξουαλικά ο ένας τον άλλον» (1Κορινθίους 7:5)

Ευτυχώς για μένα, η Joanne πάντα υποτασσεται στο Λόγο του Θεού, και δεχόταν οτιδήποτε έβλεπε γραμμένο μέσα στην Αγία Γραφή, αν και δεν εφαρμόζει τα πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη…

Εγώ όμως, δεν την ήθελα απλά να υποτάσσεται, αλλά και να είναι ευτυχισμένη.

Με τις πολλές απαιτήσεις και την αυταρχικότητα μου στεναχωρούσα το κορίτσι αυτό που δέχτηκε να με παντρευτεί, (θα έλεγα ακόμα που θυσιάστηκε για να με κάνει ευτυχή). Αλίμονό μου.

Οι χαρακτήρες μας δεν βοηθούσαν στο να ζούμε αρμονικά:

Εγώ είμαι φωνακλάς, οξύθυμος και απαιτητικός, ενώ εκείνη είναι ήσυχη μεν αλλά αρπάζεται εύκολα και δεν βλέπει εύκολα την δική μου πλευρά του προβλήματος! Όταν εξάπτομαι, θυμώνει εκείνη, και γίνεται επιθετική…

Και τότε είναι που ανάβουν τα αίματα!

Α, παρέλειψα να πω πως εγώ ζυγίζω εκατό κιλά, και εκείνη μόλις σαράντα! Καταλαβαίνετε πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η κάθε ανυπόμονη μου κίνηση!

Σε πολλά φταίει ο χαρακτήρας μου. Μπόρεσα με την βοήθεια του Θεού να δαμάσω τις μεγάλες μου αδυναμίες, αλλά τον χαρακτήρα μου δεν μπόρεσα να τον χαλιναγωγήσω! Παρέμεινα αυταρχικός, ανυπόμονος, οξύθυμος, και απαιτητικός. Ο Θεός ας με συγχωρέσει.

Και τώρα, δέκα πέντε χρόνια μέσα στον γάμο μας, δεν βρήκαμε ακόμα λύση στα προβλήματά μας. Παρ´όλες τις προσευχές μας, δεν επενέβη (φαινομενικά) ο Θεός, και πρέπει απλώς να υπομένουμε τις στενοχώριες που οι ίδιοι δημιουργούμε ο ένας στον άλλο κάθε τόσο.

Για να υπερασπίσω λίγο τον εαυτό μου πρέπει να πω ότι εν διάρκεια του πρώτου μου γάμου με την Άννα, δεν είχαμε ποτέ μα ποτέ τέτοιες ασχημιές, καβγάδες, φωνές, κτλ. Ειλικρινά, είχαμε μια ήρεμη ζωή. Φώναζα βέβαια όταν θύμωνα, όπως και τώρα, αλλά η Άννα έμενε ήρεμη και δέκα δευτερόλεπτα αργότερα όλα γυρνούσαν στο φυσιολογικό.

Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια του πρώτου μου γάμου ξεφύτρωσαν μερικοί καυγάδες μεταξύ μας, όταν αντιλήφθηκα ότι αγαπούσε ακόμα τον πρώην της…

Στην Κύπρο

Στον δεύτερο μου γάμο, η Danielle, το πρώτο μας παιδί, γεννήθηκε στην Αθήνα το 2006. Εκείνη την χρονιά πέθανε ο πατέρας μου, και έτσι πήγαμε στις Φιλιππίνες με σκοπό να εγκαταστήσουμε εκεί, για να είναι η Joanne ευτυχισμένη κοντά στους γονείς της και για να ζούμε πιο άνετα με τα λεφτά που λαμβάναμε από το ενοίκιο.

Εκεί γεννήθηκε η Γιαχέλ η δεύτερη μας κόρη.

Μείναμε ένα χρόνο στο Lucban, το χωριό της *Joanne***, κοντά στην οικογένεια της, αλλά αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Ευρώπη, καθώς οι Φιλιππίνες αποδείχθηκαν να είναι επικίνδυνες για την οικογένεια ενός Ευρωπαίου. Μας κατά έκλεψαν αρκετές φορές, και ανησυχούσαμε μήπως μας απαγάγουν κάποια μια μέρα τα παιδιά μας και μας ζητούν λύτρα…

Και έτσι επιστρέψαμε πάλι στην Ευρώπη. Εγκατασταθήκαμε αυτή την φορά στην Κύπρο μια καλή χώρα για να μεγαλώσει κανείς παιδιά.

Μόλις φτάσαμε στο νησί η Joanne και εγώ βρήκαμε δουλειά ως μουσικοί σε εστιατόρια και ξενοδοχεία (Της είχα διδάξει να με συνοδεύει με τα πλήκτρα όταν έπαιζα την κιθάρα και τραγουδούσα). Παίζοντας μαζί βγάζαμε 200 € το βράδυ… καλά λεφτά!

Ήταν τότες το 2008, και όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση τάραξε τον κόσμο εκείνη τη χρονιά μείναμε χωρίς δουλειά.

Δύσκολοι καιροί

Η Joanne ήταν έγκυος με το τρίτο μας παιδί όταν, λόγω οικονομικής δυσχέρειας, αναγκαστήκαμε να βγούμε από το σπίτι μέσα στο οποίο μέναμε. Σκοπεύαμε να στήσουμε ένα αντίσκηνο στα βουνά…για να επιβιώνουμε φτηνά με τα λίγα λεφτά που λαμβάνομαι από την Αθήνα.

Όταν το άκουσε αυτό ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζαμε, μας πρότεινε να εγκατασταθούμε δωρεάν μέσα στον ελαιώνα του που βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού, λίγο έξω από την πόλη. Το χωράφι είχε μία γεώτρηση, άρα νερό και ηλεκτρισμό, και ο άνθρωπος μας επιβεβαίωνε ότι δεν θα μας ζητούσε ποτές να φύγουμε. Θα μπορούσαμε να χτίσουμε ένα μετακινούμενο σπιτάκι στην άκρη του χωραφιού του και να αισθανόμαστε ασφαλείς εκεί.

Ήταν και αυτό καθαρά άλλη μια επέμβαση από τον Θεόν μας που συνεχώς μας φρόντιζε.

Έχτισαν πρώτα μια μικρή παράγκα ανάμεσα στις ελιές και εγκατασταθήκαμε εκεί μέχρις ότου τελειώσω το μεταφερόμενο μας σπίτι το οποίο έχτιζα πάνω σε έξι βαρέλια θαμμένα μέσα στην γη.

Τα πεθερικά μου ήρθαν τότες από την Ασία φέρνοντας την Γιαχέλ, την οποία είχαμε αφήσει μαζί τους πίσω στις Φιλιππίνες. Τους έφερα και αυτούς για να είναι πιο χαρούμενη η γυναίκα μου, και έμειναν τέσσερα χρόνια μαζί μας στην Κύπρο.

Ο Νωέ, ο γιός μας, γεννήθηκε όταν βρισκόμασταν ακόμη όλοι στιβιασμένοι μέσα στην παράγκα και έφτιαχνα το μεταλλικό μας σπίτι.

Χτίζοντας το σπίτι μας

Τρώγαμε και ζούσαμε πολύ οικονομικά για να μπορώ να αγοράζω τα μέταλλα και τα ξύλα που χρειαζόμουν για το χτίσιμο

Το σπίτι μας έχει 12 μέτρα μήκος επί 4,4 μέτρα φάρδος και το έχτιζα με μεταλλικό σκελετό. Είχα φοιτήσει υπομηχανικός μηχανολόγος όταν ήμουν στην Νότιο Αφρική, και το σχεδίασα έτσι ώστε να μεταφέρεται και να μας χωράει και τους πέντε άνετα. Ήταν το δεύτερο μεταλλικό σπίτι που έχτιζα (το πρώτο το είχα παρατήσει, ατελείωτο στην Νότιο Αφρική), και έλπιζα ότι ο Θεός θα με βοηθούσε αυτήν την φορά να αποτελειώσω αυτό εδώ!

Ήμουν 60 χρόνων και έπρεπε να δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ σκληρά, πολύ σκληρά. Κατάφερα εντός έξι μηνών να αποτελειώσω τον μεταλλικό σκελετό του σπιτιού και να τον ντύσω από έξω με λαμαρίνες, και από μέσα με ξύλα (και αρχικά, εν μέρει, με πλαστικό, προτού πέσουν οι πρώτες βροχές…

Από τότε, ζούμε μέσα στο σπίτι μας και συνεχίζω να φτιάχνω το εσωτερικό του. Έπειτα από έξι χρόνια σκληρής δουλειάς έχασα την υγεία μου και τις δυνάμεις μου, και αναγκάστηκα να κόψω την πολύ δουλειά.

Σε αυτό το στάδιο βρισκόμαστε ακόμα τώρα που γράφω. Ζούμε μέσα στο ατελείωτο σπίτι μας με άνεση, τα τελευταία δώδεκα χρόνια, και το αποτελειώνω σιγά σιγά…

Διδάσκω τα παιδιά μου

Τώρα που αισθάνομαι πρόωρα γέρος και χωρίς δυνάμεις, αφιερώνω τον χρόνο μου στο να διδάσκω στα παιδιά μου ότι χρειάζονται να μάθουν ώστε να γίνουν από μικροί όπως ο Θεός και εγώ θέλουμε να είναι.

Αφιερώνουμε μία ώρα την ημέρα για να μελετούμε και να συζητούμε σαν οικογένεια τις διδαχές της Αγίας Γραφής, και αυτή είναι συνήθως η καλύτερη ώρα της ημέρας μας, καθώς συζητάμε για τα πάντα.

Έπειτα τους διδάσκω ότι ξέρω: Μουσική, Γαλλικά, το να δουλεύουν με τα

χέρια τους, κολύμβηση, πινγκ-πονγκ και ότι άλλο σκεφτώ. Μιλούν Αγγλικά και Γαλλικά στο σπίτι και Ελληνικά στο σχολείο.

Τα παιδιά έχουν φτιάξει ένα οικογενειακό συγκρότημα, και παίζουν χριστιανικά τραγούδια, καθώς και τραγούδια του ‘60.

Η Ντανιέλλε παίζει το πιάνο πολύ ωραία, άριστα, η Γιαχέλ παίζει την κιθάρα (σχεδών όσο καλά όσο την παίζω εγώ), και ο Νώε παίζει το μπάσο που είναι πιο μεγάλο και από τον ίδιο!

Επιβίωση

Τώρα που τα παιδιά μας μεγαλώνουν, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα που θα θέλαμε να κάνουν, λόγω έλλειψης χρημάτων!

Εγώ, δεν βρίσκω τρόπο να βγάζω λεφτά, και δεν θα λάβω ποτές σύνταξη. (Δούλευα σπάνια για αφεντικά στην ζωή μου, και δεν πλήρωνα ταμεία συντάξεων… Εμπιστευόμουν πάντα ότι θα με φροντίζει ο Θεός στα γεράματά μου!)

Η Joanne, δουλεύει καθαρίζοντας σπίτια στην γειτονιά. Την αφήνω να εργάζεται μόνο τα πρωινά. Είναι λεπτοκαμωμένη, και το σώμα της δεν αντέχει σε συνεχή κόπωση. Έτσι και αλλιώς, την θέλουμε, την χρειαζόμαστε, σπίτι το υπόλοιπο χρόνο της ημέρας.

Αν και η Joanne έχει σπουδάσει λογιστική, δεν της επιτρέπω να εξασκεί το επάγγελμά της, όπως θα το ήθελε: Όχι μόνο διότι θα πρέπει τότε να δουλεύει όλη την ημέρα αλλά και… έχω ζήσει, έχω δει και ακούσει αρκετά στην ζωή για να έχω έρθει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι καθόλου φρόνιμο οι άνδρες και οι γυναίκες να βρίσκονται μαζί για επεκτεταμένο χρόνο σε οποιοδήποτε χώρο, όπως στην δουλειά. Όπως ξέρουμε όλοι, οι άντρες ποθούν τις γυναίκες, και αυτές καλωσορίζουν εάν όχι προσδοκούν το ενδιαφέρον που τις δείχνουν. Και συνήθως, αργά ή γρήγορα πέφτουν στην αμαρτία. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε το τέλος του γάμου μας, της ευτυχίας της οικογένειας μας, και δεν πρέπει να συμβεί επί ουδενί λόγο. Είμαι λοιπόν προσεκτικός που πηγαίνει και που εργάζεται η γυναίκα μου. Συνεπώς όμως υποφέρουμε οικονομικά! Ας είναι…

Προβλήματα υγείας

Καθώς είπα πρωτύτερα, τα τελευταία χρόνια, η υγεία μου χειροτέρεψε: πόνους στους μυς, πόνους στις αρθρώσεις, διαβήτη, ανεπάρκεια στα νεφρά, αυξημένη πίεση, αυξημένο ουρικό οξύ… Με περαιτέρω εξετάσεις βρήκαν μία φούσκα στην αορτή, όγκους στους πνεύμονες και στην πλάτη μου, και ποιος ξέρει τι άλλο.

Εγώ πού ήμουν πάντα η εικόνα ενός υγιή και δυναμικού ανθρώπου, μέσα σε δύο ή τρία χρόνια, έγινα κουρέλι. Και παχαίνω…

Δεν μπόρεσα ποτές να καταλάβω πλήρως πως ένας πιστός, ένας πραγματικός πιστός άνθρωπος, πρέπει να ενεργεί σε περιστάσεις αρρώστιας και φτώχειας !

Μέσα στην Αγία Γραφή ο Θεός λέει το εξής:

«Επικαλέσου με σε ώρα ανάγκης: Εγώ θα σε λυτρώσω, και εσύ θα με δοξάσεις.» (Ψαλμός 50:15)

«Ο λαός μου κάνει μια διπλή αμαρτία: Εγκαταλείπει εμένα, την πηγή του τρεχούμενου νερού, και στην θέση μου φτιάχνει δεξαμενές που δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν το νερό από τις ρωγμές που έχουν…» (Ιερεμίας 2:13)

Εγώ διαλέγω να στρέψω τις ελπίδες μου προς τον Θεό μου. Το παιδί του Θεού θα έπρεπε να στρέφεται προς τον Ουράνιο του Πατέρα, να τον τιμά και να τον προτιμά για την γιατρειά και ευημερία του, βάζοντας σ’ αυτόν όλες του τις ελπίδες για τα γεραματά του (σύνταξη…) και να είναι πρόθυμος να δεχτεί το θέλημα του. Η Γραφή μας καθησυχάζει με τα λόγια:

“Το μάτι του Κυρίου βρίσκεται πάνω σε εκείνους που τον φοβούνται, εκείνους που ελπίζουν στο έλεος του, για να ελευθερώσει την ψυχή τους από τον θάνατο, και να διαφυλάξει την ζωή τους σε καιρό πείνας. Χάρι σε αυτόν θα ευφρανθεί η ψυχή μας, επειδή βάλαμε της ελπίδες μας σε αυτόν” (Ψαλμός 33:18~21)

Και μας λέει ο Χριστός:

«Να μην αγχώνεσαι για τίποτα, αλλά σε κάθε τι που σε προβληματίζει, να κάνεις τα αιτήματά σου γνωστά στον Θεό δια της προσευχής, με παρακάλια και ευχαριστίες.

Και τότες η Ειρήνη του Θεού που είναι ασύλληπτη στον ανθρώπινο μυαλό θα διαφυλάξει τις καρδιές σας και τις σκέψεις σας». (Φιλιππησίους 4:6~7)

Όταν δεν θα είμαι πια εδώ γύρω

Ναι, σκέφτομαι όλο και περισσότερο τι θα γίνουν τα παιδιά μου όταν δεν θα είμαι κοντά τους για να τους καθοδηγώ, και να τους προστατεύω. Πρέπει να προβλέψω τα προβλήματα που θα βρουν, και να τα προετοιμάσω.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ο κόσμος γύρο τους θα γίνεται ολοένα και πιο ανήθικος, κακός και επικίνδυνος.

Έτσι από τώρα τους λέω πράγματα που θα τους έλεγα αργότερα, όταν θα έφταναν μια μεγαλύτερη ηλικία:

Δεν πρέπει ποτέ να φλερτάρεις με φίλους και φιλενάδες. Δεν πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να ερωτευτείς, ούτε ποτές να δίνεις φιλιά στον άλλο φίλο. Μόνο στην κατάληλη ηλικία, όταν βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο και πρόκειται να παντρευτείς μπορείς να χαλαρώσεις κάπως σε αυτά.

Να κάνετε όπως έκανε και η μητέρα σας.

Και όχι, δεν θα πάτε ψάχνοντας για να βρείτε άντρα η γυναίκα, αλλιώς μπορεί να κάνετε κακή διαλογή ή και να λυγίσετε μπροστά στον πειρασμό. Εμείς οι γονείς σας θα σας βοηθήσουμε να τους βρείτε .

Καθώς ο Θεός που σας κάλεσε είναι Άγιος, έτσι και εσείς να γίνετε άγιοι σε κάθε σας διαγωγή. ( 1 Πέτρου 1.15)

Πρέπει να προετοιμαστώ επίσης τα παιδιά μου ώστε να μην επηρεαστούν από τις λανθασμένες διδαχές που οι διάφορες εκκλησίες και φιλοσοφίες διδάσκουν.

Για τον λόγο αυτό έχω αρχίσει να γράφω τις σημειώσεις μου περί σωστής Θεολογίας

Η τελευταία μας προετοιμασία

Στην “Αποκάλυψη” της Αγίας γραφής ο Χριστός μας προ είπε τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Οι αποκαλύψεις αυτές είναι κάπως θαμπές , αλλά για κάποιον που της μελετάει συνεχώς, ορισμένα πράγματα είναι πολύ καθαρά:

Στα τελευταία χρόνια, τα χρόνια λίγο πριν επιστρέψει ο Ιησούς Χριστός στο Ισραήλ, (η δεύτερη παρουσία που λέμε), θα εμφανιστεί ένας άνθρωπος, ένας Έλληνας ηγέτης, ο οποίος στην αρχή θα είναι ασήμαντος, αλλά τελικά θα γίνει ο πιο ισχυρός ηγέτης του πλανήτη.

Ο ηγέτης αυτός θα είναι το δεξί χέρι του Σατανά. Θα παραπλανήσει με θαύματα και τέρατα την ανθρωπότητα ώστε να ακολουθούν τον Σατανά, και θα πολεμήσει τους πιστούς. Θα επιβάλλει σε κάθε άνθρωπο του πλανήτη να τον προσκυνούν, και να βάλουν στο δεξί τους χέρι ή στο μέτωπο τους το σημάδι του, σημάδι χωρίς το οποίο κανείς δεν θα μπορεί πια να αγοράζει ούτε να πουλάει (πράγμα απίθανο μέχρι τελευταία, αλλά με την σημερινή τεχνολογία η εφαρμογή του συζητιέται όλο και περισσότερο).

Η πιστοί την εποχή εκείνη, οι πραγματικοί πιστοί, θα διώκονται, θα συλλαμβάνονται, θα φυλακίζονται, και θα αποκεφαλίζονται.

Τα χρόνια αυτά πλησιάζουν, και θέλω το κάθε άτομο της οικογένειάς μου να είναι προετοιμασμένο, να είναι έτοιμο όταν έρθει η ώρα να υποφέρει και να πεθάνει χωρίς κανένα δισταγμό, να μείνει πιστό στον Θεό, αλλά και να αποφύγει, για όσο δυνατόν περισσότερο καιρό, τα γεγονότα αυτά ζώντας έξω από την κοινωνία.

Δεύτερος χωρισμός…

Τον Πάσχα του 2019 η *Joanne, η γυναίκα μου, εγκατέλειψε το σπίτι μας, και ο Νώε, ο γιός μας την ακολούθησε…***

Είμαι πάλι συντριμμένος, πληγωμένος…, και οι κόρες μου έχουν χάσει την ηρεμία τους…

Ο ιδιοκτήτης του χωραφιού θέλει να βγούμε από τον χώρο του το γρηγορότερο, και τα οικονομικά μας είναι τόσο χάλια που αναγκαζόμαστε να παίζουμε μουσική στους δρόμους για να τα βγάλουμε πέρα μέχρι να λάβουμε τα ενοίκια από την Αθήνα, τα οποία απειλούνται να στερέψουν…

Η Danielle υποφέρει από Stress attacks και ουσιαστικά σταμάτησε το σχολείο.

Ο Θεός ας γίνει βοηθός μας.

Τέλος της βιογραφίας μου

Ο Χριστός είπε:

“Αφήστε το φως της ζωής σας να λάμπει μπροστά στους ανθρώπους για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάζεται ο Ουράνιος Πατέρα σας”. (Ματθαίος 5:16)

Ελπίζω ότι το φως που βγαίνει από την ζωή μου να μην παρεμποδίζεται και πολύ από τα ελαττώματά μου, ώστε τελικά να δοξάζεται ο Πατέρας μου ο Ουράνιος, και να μπορώ να είμαι, κατά κάποιο τρόπο, ένα υπόδειγμα σε σας, τα παιδιά μου, και στον αναγνώστη.

Κωνσταντίνος Οικονομίδης

Uncategorized

Αραβικά

كونك مسلم ، قيل لك إن المسيح ابن مريم (عيسى) (يسوع) كان نبيا فقط . أنت لم تقرأ ما أخبر به عن نفسه ، لأنك لا تثق بالنصوص التي تحدثت عنه وبقيت حتى يومنا هذا. أنت لا تصدق أنها أصلية بل تم تحريفها والتلاعب بها ، فهل تملك دليلا يمكنك تقديمه بأنها حرفت ؟

حقق العلماء بعناية في آلاف من اللفافات التاريخية التي تم العثور عليها والتي تتحدث عن المسيح ، وتوصلوا إلى استنتاج مفاده أننا يمكن أن نثق تمامًا في أن الوثائق الموجودة حاليا هي نسخة طبق الأصل من شهود العيان الفعليين الذين عاشوا في القرن الأول والذين اتبعوا المسيح و كتبوا عنه .

هل قام العلماء بمثل هذا التحقيق؟ هل يمكنك رؤية شيء من أعمالهم ؟!

لقد حقق العلماء بالوثائق واللفافات التاريخية التي تتحدث عن المسيح إلا أنهم ببساطة يخفون الحقيقة حتى يمنعوك من معرفتها ويحتفظوا بها لأنفسهم

هل أنت مهتم بمعرفة الحقيقة ؟

إذا كنت كذلك ، فالرجاء تحمل صعوبة قراءة هذه النشرة بعناية.

لدينا أسباب جديرة بالثقة في أن كتابات العهد الجديد ( الإنجيل ) قد كتبها بالفعل الرسل أنفسهم في القرن الأول والذين عاصروا المسيح ورأوه ، ولم يتم العبث بها أو “تحريفها” بأي شكل من الأشكال على مر القرون.

تؤكد الأبحاث الدقيقة للمؤرخين والنقاد بعد مقارنة العديد من المخطوطات القديمة ” ترجمات القرون الأربعة الأولى التي تلت المسيح بالكتب الأصلية للرسل الموجودة حاليا ” في التأكد من أن كتابات الرسل حقيقية و جديرة بالثقة ، وأنها لم تتغير مع مرور الوقت.

أضف لهذا أن المؤرخين الرومان غير المسيحيين في القرنين الأول والثاني (مثل جوزيفوس ، بلينيوس ، تاسيتوس …) يذكرون وبالتفصيل المسيح وأتباعه الأوائل في كتاباتهم، وذلك ليطمئن قلبك إلى الدقة الفعلية في نقل كتابات العهد الجديد ( الإنجيل ) .

يتفق الجميع (سواء كان المرء يؤمن بالمسيح أم لا) على أن المسيح شخصية استثنائية لا نظير لها استمرتأثيرها لأكثر من ألفي عام ، حيث وضع بصمة واضحة جعلت العالم يؤرخ السنين ابتداء من مولدهوبالتالي نقرّ أن شخصية المسيح هي الأهم على الإطلاق

لكنه ادعى أنه لم يكن مجرد بشر أو نبي …

قال إنه هو الله ، نزل من السماء إلى الأرض ، وولد مثل البشر العاديين من أم عذراء لم يمسسها بشر لينقذ كل من آمن به من الخطيئة التي ورثها عن آدم !

وأصر على أنه لن يسمح بدخول الملكوت (الجنة) إلا لمن يؤمن به ويتبعه “هو فقط “.

وزاد على ذلك أنه ادعى أنه “ابن الله الوحيد” ، وأنه هو الله المتجسد ( الذي جاء في الجسد ) ، وهو جزء لا يتجزأ من الله !

ماذا … كيف له أن يدعي ذلك ؟!

ان كان قوله عن نفسه صحيحا فحريٌ بنا اتباعه، وإلا فهو مثال غير جيد للاتباع !

تلاميذه الذين تبعوه في كل مكان ذهب إليه وسمعوا كل كلمة قالها ورأوا كل ما فعله ، وصفوه بأنه شخص صالح ، طيب ومتواضع ، وخير ما يمكن وصفه.

في حياته القصيرة كان للمسيح تأثير على البشرية أكثر من جميع الفلاسفة الآخرين ، والحكام مجتمعين. ليس عن طريق الحروب والفتوحات ، ولكن فقط من خلال قوة رسالتهألهم قلوب الملايين من الرجال والنساء عبر التاريخ وقادهم لتغيير جذري يسعى الجميع للاقتداء به والسير على نهجه

ولكن ، هل حقا ادعى أنه الله وأنه ابنه الوحيد ؟ كيف يمكننا التأكد من ذلك تمامًا؟

الدليل القاطع :

بصرف النظر عن المعجزات العديدة والمذهلة التي قام بها أمام تلاميذه ، أخبرهم أنه سيعطيهم دليلاً يدحض كل الشكوك في صحة ادعاءاته, قال لهم

“سيقبض عليّ الرجال ويقتلوني ، ولكن بعد ثلاثة أيام … سأعود من بين الأموات حيا”

؟!كيف تجرأ على هذا التحدي

لا يوجد نبوءة , ولا إعجاز ، ولا دليل ، ولا تحد يستحيل تحقيقه أكبر من ذلك

ولكن هناك شيء واحد مؤكد: إذا كانت هذه النبوءة ستتحقق ، فإنها ستثبت بالفعل دون أدنى شك أن بإمكانهم الوثوق بكل ما قاله لهم

وبالتأكيد كتب الرسل بعد ثلاثة أيام من صلبه أنهم رأوه حياً بأعينهم غير المصدقة …!

لا ، لا ذلك ليس خيالا: خلال 40 يومًا من وفاته ، ظهر لهم المسيح عدة مرات! سمح لهم بلمسه ، (في الواقع وضع أحد أصابعه في جروحه). أكل معهم ، ومشى معهم ، وعلمهم … وفي أحد الأيام ، عندما كان محاطًا بأكثر من 500 من تلاميذه ، صعد ببطء ، ببطء في السماء ، أمام أعينهم مباشرة …

من ذلك الحين فصاعدًا ، بدأ الرسل في نشر الأخبار للجميع ، بالكلمة أو الرسالة ، بأن يسوع هو المسيح ، (الموعود المنتظر منذ فترة طويلة) ، وهو ابن الله الوحيد والمخلص الوحيد للبشرية. حيث أزيلت كل شكوكهم وكتبوا للناس متيقنين من ذلك!

لتكميم الأفواه التي بدأت تنادي بقيامة المسيح من الأموات حيّا بدأت السلطات الدينية اليهودية بسجن الرسل وضربهم مهددة إياهم بالقتل إذا استمروا في نشر قصص عن قيامة المسيح من الأموات حيّا

من جانبهم أصرّ الرسل على إخبار الناس بما رأوا وأخذوا يبشرون الجميع في كل وقت وحين رغم علمهم بالاضطهاد والسجن والموت فقتلوا جميعا واحدا تلوا الآخر على يد السلطات اليهودية والرومانية آنذاك

إذا كيف تفسر إصرار الرسل على تبليغ الناس بالذي شاهدوه مع علمهم بالاضطهاد والموت الذي ينتظرهم ، لماذا لم يتراجعوا عن قولهم إذا لم يروه حقا قام من الأموات ؟

كيف لشخص أن يعاني ويضحي بحياته من أجل شيء لا يؤمن به!

إذا كانوا يكذبون ، لسبب أو لآخر ، وإذا لم يروا المسيح قد قام من الأموات حيا ، لماذا يدفعون حياتهم ثمنا لكذبة !! لماذا اختار جميعهم طريق الاضطهاد والموت المروع الذي وصفوه هم أنفسهم في رسائلهم.

ذلك يثبت دون أدنى شك أنهم كانوا يقولون الحقيقة وأنهم اجتازوا اختبار التدقيق والموثوقية بالثمن الكبير الذي دفعوه لرواية ما رأوه كان حقا

لذا ، فإن شهادة هؤلاء “الرسل” المختبرين تثبت لنا اليوم ، أن يسوع قد قام من الأموات ، وأن كل ما قاله المسيح عن نفسه يجب أن يكون صحيحًا.

عزيزي القارئ

بعد قراءة الحجج المنطقية المذكورة أعلاه ، ، ألم تتحرك مشاعرك الآن ، أو لم يدرك قلبك الحقيقة بأن القيامة ليست “حدثا في السماء” ، بل وقعت هنا في الأرض يثبتها التاريخ ويؤمن بها كل عقل سليم و يدعمهما.

إذا كان لا يزال لديك بعض الشكوك حول قيامة المسيح أو مصداقية الرسل ، فقم بتدوينها مستخدما المنطقية في عرض حججك . ستفشل كل اعتراضاتك في إن كنت تملك عقلا صادقا!

كن صادقًا وصادقًا مع نفسك: هل شكوكك قائمة على أسس جيدة أم أنها ببساطة … كذبة تريد أن تصدقها لكي تكون في سلام مع زملائك …

أنت الآن تواجه أهم قرار مفصلي في حياتك ! عليك اختيار طريق الحق للسير فيه. فكر في البراهين التي قدمناها لك ، لتصل إلى نتيجة يكمن فيها خلاصك والفوز في الملكوت ( الجنة ) الموعود بها

لا تقمع ذلك الصوت الرقيق لروح الله بداخلك الذي يحثك على الوثوق بتعاليم الكتاب المقدس.

لا تعرض قلبك عن الحق لأن “المسيحيين اليوم” قد يحرموك من دينهم! لا داعي لأن تصبح “متدينا” مثلهم! عليك أن تصبح مثل المسيح ، وتتبع تعاليمه!

سيتعين عليك تغيير طريقة عيشك بشكل جذري ، لأنه إذا أردت أن تعيش حياة أبدية بعد موتك ، فعليك بالتأكيد اتباع تعاليم ومثال يسوع في هذه الحياة.

إن من أهم التعاليم الأساسية للمسيح أن الله هو إله عادل ، وأن عدالته تتطلب ألا تكون “الخطيئة” بلا ثمن أو حساب ، بل يجب أن يعاقب البشر على خطيئتهم وثمن الخطيئة هو الموت ، لكنه برحمته ومحبته دفع ثمنها وافتدى بها أتباعه و نجاهم من الموت الأبدي .

فإما أن تدفع الثمن بنفسك مقابل الخطيئة التي ورثتها ، وإما أن تنضم إلى الذين مات المسيح من أجلهم … وستعفى!

سيوضح لك المثال التالي سبب ذلك. وسيساعدك على فهم التعاليم الأساسية في المسيحية

الشقيقان الصينيان:

في أوائل القرن العشرين ، هاجر شقيقان صينيان إلى الولايات المتحدة .. وسرعان ما أصبح الأخ الأصغر عضوًا في إحدى عصابات الشوارع .

في إحدى الليالي خلال قتال للعصابة تورط الأخ الأصغر في جريمة قتل ، و تمكنت الشرطة من ملاحقته و رأته يدخل المبنى الذي يعيش فيه شقيقه.

دهش أخوه الأكبر عندما رآه يدخل إلى شقته بسكين وملابس ملطخة بالدماء مستغيثا به :”ساعدني ، أنقذني ، الشرطة قادمة …”

وسرعان ما فهم الأخ الأكبر ما حدث فطلب من أخيه الأصغر أن يبادله الملابس ففعل . وعندما حطمت الشرطة الباب ، وجدوا الأخ الأكبر يحمل سكينا في يده ويرتدي ملابس ملطخة بالدماء. فاعتقلوه.

وخلال المحاكمة التي تلت ذلك ، لم يفتح الأخ فمه للدفاع عن نفسه ، وحُكم عليه بالإعدام.

في اليوم السابق لإعدامه ، كتب الرسالة التالية إلى أخيه الصغير:

“أخي الذي أحبه كثيراً ،عندما تتلقى هذه الرسالة سأكون ميتًا ، سأعدم بسبب القتل الذي ارتكبته في الملابس التي أرتديها انا. هذه هي الطريقة الوحيدة لإنقاذك وهي أن أحل محلك ، وأنا أفعل ذلك بكل سرور لأنني أحبك

ولكن ، لا تجعل موتي من أجلك شيئا بلا قيمة ، تجعله بلا قيمة إذا بقيت في عيش الحياة الشريرة التي أنت فيها.

عندما ترتدي ملابسي! أريدك أن تعيش فيها بالطريقة التي كنت سأعيش بها . وإذا لم تفعل ذلك ، فستكون مذنبا لأنك تسببت في موتي وكذلك وموت الرجل الذي قتلته “.

عزيزي القارئ،

أنت الأخ الأصغر ويسوع هو الأكبر.

تمامًا مثل أي شخص آخر ، تتراكم خطاياك ، وعليك أن تتحمل ، في يوم القيامة ، عقاب الله العادل والفظيع لهم جميعًا ، ربما في الجحيم!

المسيح لا يريد أن يحدث هذا لك ، لذلك آثرأن يحمل بنفسه العقاب الذي تستحقه خطاياك. (مثلما فعل الأخوان الصينيان في مثلنا السابق!)

رغم أنه ابن الله المحبوب الوحيد ، فقد قبل أن ينزل من السماء ، ويصبح إنسانًا ، (الرجل الوحيد الذي لم يخطئ على الإطلاق) ، محتملا الألم و الموت من أجل خطاياك ، ليحقق مشيئة الله بسيادة العدالة.

يا لها من محبة أظهرها لنا المسيح ! ويا لها من محنة مر بها لينقذنا!

ما مدى امتناننا …

كيف لنا أن نهرب من غضب الله إذا رفضنا محبته العظيمة وأنكرنا تصرفه الرائع بإرسال ابنه الحبيب إلى الذبح لنا!

هل هناك إهانة أكبر يمكننا أن نوجهها إلى وجه الله ، أي خطيئة أعظم ، من الاستخفاف بهذه المسألة ، وعدم الاستجابة بامتنان ومحبة لفداءه العظيم ؟

مثل هذه الخطيئة لا تغتفر!

لذا ، إذا كنت لا ترغب في أن تدفع ثمن خطاياك ، وتتحمل مسؤولية قتل المخلص أيضًا ، يجب عليك تغيير “ملابس قلبك الملطخة بالخطيئة” بملابسه ، والعيش من الآن فصاعدا حيث عاش فيها …

بعبارة أخرى ، يجب أن تبدأ في أن تعيش بقية حياتك كما عاشها يسوع. (أو … حاول جاهدا للقيام بذلك).

ما يطلبه الله منك مكتوب في العهد الجديد. اقرأه كل يوم وافعل ما يعلم.

لا توكل خلاص روحك إلى كنائس اليوم. لقد نجح الشيطان ، عدونا ، في اختراق العديد من هذه الكنائس وزرع أكاذيب في تعاليمهم ، تعاليم كاذبة تقودنا إلى معتقدات وممارسات تتعارض مع كلمات الله وتعرض خلاصنا للخطر.

للتأكد من أنك على الطريق الصحيح ، اجعل لروحك زادا يوميًا من كلمات الله في الإنجيل ، حتى تتعلم بنفسك مباشرة من فم المسيح ، الحقيقة ، الحقيقة كلها ولا شيء غير الحقيقة.

وسوف تحررك الحقيقة من الأخطاء البشرية ومن قوة الخطيئة عليك.

أنا ، الكاتب ، فعلت ذلك بالضبط ولا أنتمي إلى أي كنيسة أو عقيدة معينة. أتبع المسيح فقط ، وأنا أؤمن وأعلم فقط ما أراه مكتوبًا في الكتاب المقدس ، والذي كنت أدرسه يوميًا وبشكل مستقل منذ ما يقرب من خمسة عقود الآن …

Constantin Economides

Share

I am not talking about the unfairness that comes from men, that of treating one another unfairly.

I am talking mostly of the unfairness that we inherit from birth or from God:

Some are born very beautiful or handsome, others less so, and others downright ugly…

Some are born healthy, strong, and intelligent and others are born with many defects, weak and intellectually disadvantaged…

Some are born in wealthy families, and most in poor families, struggling to exist…

To some, life seems to smile, and they achieve and enjoy much in this world, while for others it look as if they have been cursed by God himself: everything goes wrong in their lives…

It actually seems that God himself is unfair!

How else can we, those who believe in the God of the Bible, explain this real problem of being at a great disadvantage than others in every conceivable way.

Other religions make provisions for such unfairness, such as the Hindu religion who believe that we reincarnate, and our present body is the result of our previous earthly lives, whether good or bad!

But the Bible rejects the idea of re-incarnation, for it is written:

“Everyone must die once and after that face God’s judgement” (Hebrew 9: 27)

Thus, according to the only True God and his Word, we do not get born and die many times: we die once!

And yet, there is evidence in the Bible that although we only die once, we lived in some other form before we were actually born on earth!

And that would explain much of the “unfairness” that our God is accused of: It could well be that everyone got what he deserved when he became human, just as the disciples suggested to Jesus in the passage bellow:

“Once, the disciples pointed to Jesus someone that was born blind and asked him: whose fault is it that he is born blind? Is it because he sinned, or is it because his parents’sinned? (John 9: 1~2)

If today’s theologians were right, Jesus would have answered:

“Don’t ask such silly questions! How could this man have sinned himself since he did not even exist before being conceived…”

Instead Jesus answered:

“Neither he, nor his parents had sinned” (John 9:3)

He silently confirmed, in this short answer of his, that men exist in some other form in heaven, before they are born on earth, and that their behavior there causes God to make them as they are here on earth.

And there are other passages that imply man’s pre-existence:

The apostle Paul wrote:

“God had me set apart before I was even born…to reveal his Son to me and appointed me to evangelize the nations” (Galatians 1: 15-16)

Similarly God said to the prophet Jeremiah:

“Before I, your God formed you in the womb, I, knew you well, and before you were even born I consecrated you to become a prophet to the nations”. (Jeremiah 1: 5)

There should be no doubt therefore, that we existed before we were born, and that what he made of us in this life on earth is a consequence of how we behaved previously in heaven.

Let no one blame our God of being unfair.

God is Just, and that is the opposite of being unfair!

Ριζικική αλλαγή στην ψυχή και στον τρόπο ζωής μου

Κωνσταντίνος Οικονομίδης

Γιατί γράφω την βιογραφία μου;

Στα μάτια του κόσμου είμαι μάλλον μία σκέτη αποτυχία εφ’όσον κατάντισα να είμαι φτωχός…

Το ποσό τα κατάφερα, δεν μπορώ να το πω με συγουριά. Εκείνος θα μου το υποδείξει την Μέρα της Κρίσεως!

Από πού να αρχίσω!

Θα χρειαστεί να αρχίσω με κάτι που συνέβηκε χρόνια πριν γεννηθώ:

Δεν έπαυσε όμως ποτές να τον αγαπάει και δεν τον ξέχασε…

Αυτό το γεγονός πιστεύω ήταν η αιτία να βγω εγώ όσο ασταθής και διψασμένος για αγάπη όσο είμαι.

Λίγο μετά που εγκαταστάθηκαν στο Κονγκό η οικογένεια της την πίεσε να παντρευτεί τον πατέρα μου, έναν Εληνοκυπραίο τον οποίον δεν αγαπούσε.

Και αυτό με επηρέασε βαθιά: Από την ημέρα που γεννήθηκα της ζητούσα επίμονα την αγάπη της και τα χάδια που εκείνη δεν ήταν σε ψυχολογική κατάσταση να μου προσφέρει.

Σαν μωρό, έκλαιγα συνεχώς, και η μητέρα μου δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί.

Η δουλειά τους ήταν η ζωή τους, πράγμα που με επηρέασε, και αυτό, πολύ αρνιτικά.

Το 1960 η χώρα πήρε την ανεξαρτησία της από τους Βέλγους, και από τότε άρχισαν οι εξεργέσεις, οι πόλεμοι, και το χάος που καθηλώνει ακόμα οικονομικά την χώρα.

Όλοι οι έλληνες έμποροι, πέρασαν από επανειλημένους λεηλάτησμούς, εκβιασμούς, απειλές και εθνικοποίησοις των καταστημάτων τους.

Δύο χρόνια μετά την γενική εθνικοποίηση των καταστημάτων, η χώρα αναγκάστηκε να ζητήσει τους ευρωπαίους εμπόρους να γυρίσουν και να πάρουν πίσω τις δουλειές τους.

Το ξύλο που έτρωγα από τον πατέρα μου.

Όταν ο πατέρας μου με έπιασε να καπνίζω με τους φίλους μου, μου έδωσε ένα τόσο γερό ξύλο μπροστά σε όλους τους πελάτες μας που δεν ξανά κάπνισα ποτέ.

Το ξύλο εκείνο μου βγήκε σε καλό.

Είμαι σίγουρος ότι ο Θεός με πρόσεξε αυτές τις δύο φορές, τώρα που ξέρω ποσό ο ίδιος μισεί την βία!

Μία συμβουλή του πατέρα μου:

Όταν έγινα 13 χρονών ο πατέρας μου μου έδωσε μία καλή συμβουλή την οποία έβαλα σε εφαρμογή στη ζωή μου. Μου είπε:

Τον άκουσα και κρατήθηκα μακριά από οτιδήποτε μπορεί να με σκλαβώσει, (εκτός βέβαια από τις γυναίκες… η αγάπη μου για αυτές με «σκλάβωσε», λίγα χρόνια αργότερα).

Αλλά τότε ήμουν 13 χρονών και αν και ποθούσα πολύ τα κορίτσια ήμουν πολύ ντροπαλός και κομπλεξικός για να τις πλησιάσω.

Δέκαθλον

Και έτσι έδωσα το ενδιαφέρον μου και την αγάπη μου σε άλλες κατευθύνσεις:

Παραλίγο να γίνω μισθοφόρος

Μουσική

Εσωτερικός ψυχικός πόλεμος.

Η μουσική με κρατούσε κάπως απασχολημένο, αλλά η ορμές μου δεν με άφηναν ήσυχο. Ένας εσωτερικός πόλεμος με τυραννούσε τώρα και καιρό:

Αυτό ΄ήταν το ιδανικό, βέβαια, αλλά εκείνη αργούσε να εμφανιστεί…

Και αυτό ήταν αδύνατο να το δεχτώ. Ήξερα ότι θα με πείραζε αφάνταστα…

Τέτοιες σκέψεις με βοήθησαν στο να αυτοσυγκρατούμαι.

Όταν όμως στα 18 μου χρόνια δεν είχε ακόμα εμφανιστεί η ιδεώδη μέλλουσα σύζυγός μου, τότες σταμάτησα και εγώ να προσδοκώ το ιδεώδη.

Έφυγα από το Κονγκό για την Ευρώπη και αργότερα για την Νότιο Αφρική, και στα μέρη αυτά υπέκυψα στα πάθη μου…

Οι γυναίκες έγιναν το πάθος μου, η ζωή μου, και εγώ τις ήμουν εξαρτημένος!

Έλπιζα πάντα να βρω εκείνη που περίμενα τόσα χρόνια, αλλά οι κοπέλες που γνώριζα δεν ήταν απ’ αυτές που θέλει κανείς να παντρευτεί.

Στην Νότιο Αφρική

Η ζωή μου γινόταν ολοένα πιο μαύρη, χωρίς νόημα και σκοπό.

Στράφηκα προς τον Θεό

“Και εάν υπάρχει Θεός, Θεία κρίση, κόλαση;” σκέφτηκα!

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έδωσα σκέψη σε τέτοιες έννοιες. Μέχρι τότε είχα αφήσει τον Θεό έξω από τις σκέψεις μου και έξω από την ζωή μου.

Πάλεψα για λίγο με αυτές τις σκέψεις που είχαν μπει στο μυαλό μου, σκέψεις μεταξύ του καλού και του κακού. Τελικά είπα στον εαυτό μου:

Και ξανα είπα στον εαυτό μου με δυνατή φωνή και με αποφασιστικότητα:

“Προτιμώ να γίνω καλός άνθρωπος, και ας με κάνει η καλοσύνη μου δυστυχισμένο, παρά να γίνω κακός και ευτυχισμένος!”

Είμαι σίγουρος πως ο Θεός με πρόσεξε ξανά, εκείνη την στιγμή, και αποφάσισε να με ελκύσει στον εαυτό του και να με κάνει παιδί του. Με εξέλεξε…

Μερικές μέρες ή εβδομάδες αργότερα ένα ηλικιωμένο ανδρόγυνο μου πρόσφεραν να με πάνε με το αυτοκίνητο τους εκεί που πήγαινα.

“ Είσαι Έλληνας!” ρώτησε η κυρία Broekman. “Γνωρίζουμε έναν νέο, έναν Έλληνα, που έρχεται στην εκκλησία μας. Θα ήθελες να τον γνωρίσεις;”

“ Και βέβαια” της απάντησα. Πάντα χαιρόμουν να γνωρίσω άλλους Έλληνες.

Αυτός ο Έλληνας ήρθε μετά από δύο μήνες να με δει, πιεζόμενος από την κυρία Broekman. Αλλά εκείνη φρόντισε να έρθει εν τω μεταξύ να με δει ένας άλλος Έλληνας, ο Αργύρης.

Το ποσό τα κατάφερα, δεν μπορώ να το πω με συγουριά. Εκείνος θα μου το υποδείξει την Μέρα της Κ*ρίσεως***!

Δεν έπαυσε όμως ποτές να τον αγαπάει και δεν *τον ξέχασε***…

Αυτό το γεγονός πιστεύω ήταν η αιτία να βγω εγώ όσο ασταθής και διψασμένος για *αγάπη όσο είμαι.***

Όλοι οι έλληνες έμποροι, πέρασαν από επανειλημένους λεηλάτησμούς, εκβιασμούς, απειλές *και εθνικοποίησοις των καταστημάτων τους.***

“ Είσαι Έλληνας!” ρώτησε η κυρία *Broekman. “Γνωρίζουμε έναν νέο, έναν Έλληνα, που έρχεται στην εκκλησία μας. Θα ήθελες να τον γνωρίσεις;”***

Αυτός ο Έλληνας ήρθε μετά από δύο μήνες να με δει, πιεζόμενος από την κυρία *Broekman. Αλλά εκείνη φρόντισε να έρθει εν τω μεταξύ να με δει ένας άλλος Έλληνας, ο Αργύρης.***